Hans en Ank Duyvendak zeventig jaar getrouwd

Dinsdag 13 februari was een bijzondere dag voor Hans (98) en Ank Duyvendak (94). Dit was de dag waarop ze zeventig jaar geleden elkaar het ja-woord gaven; niet wetend dat hun huwelijk de platinastatus zou gaan halen. Burgemeester Emile Jaensch kwam langs om het echtpaar met een bezoek te verblijden en hen namens de gemeente Oegstgeest hartelijk te feliciteren.

Door Wim van Tuijl

Om fysieke redenen woont het echtpaar sinds kort in verpleeghuis Wijckerslooth. Het hoogbejaarde echtpaar had de gehele dag al uitgekeken naar het bezoek en er ontspon zich een interessant gesprek met de burgemeester. De twee kinderen, Chrik en Marijke, hun echtgenoten en de twee kleindochters waren ook aanwezig. “Zeventig jaar getrouwd zijn is zeldzaam. Ik maak dit pas voor de tweede keer mee”, gaf de burgemeester aan.

Nederlands-Indië

Zowel Hans als Ank zijn in voormalige Nederlands-Indië geboren. Hij op Java en zij op Sumatra. Vanwege de astma van zijn vader vertrok het gezin Duyvendak in 1932 naar Nederland. Hij woonde tijdens de bezettingsjaren in Schiedam. Daar zou hij samen met zijn broer ontsnappen aan een grootscheepse razzia. Dit was dankzij inventief optreden van zijn oudere zus die verpleegster was. Zij fingeerde uitbraak van dysenterie en had broers en moeder het bed in gedirigeerd. Van het werk had ze passende spullen meegenomen om daarmee de bewijskracht van de besmettelijke ziekte te ondersteunen. Met succes werden de Duitsers tijdens hun bezoek om de tuin geleid.

Ank echter belandde met haar moeder na de Japanse inval op Sumatra in een vrouwenkamp en haar vader werd te werk gesteld aan de Birma spoorlijn. Ze hebben het er allen levend vanaf gebracht en zijn in 1946 teruggekeerd naar Nederland.

Mandje met een verhaal

Dochter Marijke laat een foto van een bijzonder mandje zien. Ank: “Dit mandje heb ik tijdens het verblijf in het kamp gekregen op mijn veertiende verjaardag. Het is gemaakt uit de weinige materialen die er in het kamp voorhanden waren. De verjaardagsdatum staat erin geborduurd, alsmede de namen van medegevangenen. In dit mandje bewaarde ik mijn rapporten. Sommige medegevangenen waren leerkrachten. Zij gaven de kinderen stiekem les en maakten rapportage over de vorderingen. Het mandje bleef bewaard en verhuisde mee naar Nederland. Het is nu geschonken aan het Verzetsmuseum, dat het als een waardevolle aanvulling op de collectie beschouwde. “Dit is een mandje dat iets doorgeeft”, aldus de burgemeester.

Ontmoeting

Hans en Ank ontmoetten elkaar in 1947. “Ik kende haar broer Hans van militaire dienst. Op dat moment was er nog geen klik. Ik kreeg verkering met een Engelse dame, maar het kwam niet tot een relatie. Toen dacht ik terug aan Ank en wilde haar weer ontmoeten. We weten nog dat 13 februari 1954 een regenachtige dag was, maar dat mocht de pret niet drukken”, geeft hij aan.

Architectenbureau

Na de bevrijding maakte Hans zijn opleiding aan de HTS af en volgde daarna in de avonduren de Academie voor Bouwkunst. Hans en zijn goede vriend Wim Snieder namen het architectenbureau van Ad van der Steur over. Het bedrijf had een goede naam en daarom was er veel vraag naar zijn diensten. Hans noemt enkele van de vele opdrachten: de politiebureaus in Leiden en Enschede, scholen in Bussum en Ouderkerk en de Hogere Zeevaartschool in Amsterdam. En, niet te vergeten, de rij bungalows aan de President Kennedylaan in Oegstgeest, gelegen aan het Oegstgeester Kanaal. Zowel de familie Duyvendak als de familie Snieder namen daar hun intrek en zouden er decennialang met veel plezier wonen.
Ank ging aan de slag bij het GAK (nu UWV), eerst in Amsterdam en na de verhuizing naar Oegstgeest in 1970 in Leiden.

Actief tekenaar

Hans was al van jongs af aan een actief tekenaar, waarvoor hij groot talent had. Hij heeft honderden tekeningen en ook schilderijen gemaakt in een grote diversiteit. Vele zijn portretten van zijn gezinsleden, maar ook gebouwen, natuur en andere thema’s inspireerden hem om zijn talent aan het papier toe te vertrouwen. “Ik heb de tekeningen gefotografeerd en in albums verzameld. Van elk album heb ik drie exemplaren laten maken, zodat mijn kinderen er ook één bezitten en ze dus voor het nageslacht blijven bewaard”, geeft hij als reden. “Ik heb tijdens de bezettingsjaren allerlei taferelen van die tijd getekend. Met name werd ik geïnspireerd bommenwerpers te tekenen. Deze tekeningen zijn uiteindelijk geschonken aan het Verzetsmuseum.” Hans was in brede zin creatief. Hij vertelt een cursus componeren te hebben gevolgd bij Huub de Vries. “Uiteindelijk heb ik een compositie geschreven voor het orgel. Het thema was de Nachtwacht van Rembrandt en ik won er een prijs mee.”

Hockey

Ank vertelt de burgemeester dat zij actief was bij de hockeyclub LOHC. “Ik was jarenlang barmoeder. Dit wil zeggen dat ik veel bardiensten draaide en ook kookte voor het damesteam van de selectie. Ik heb heel wat uren achter de bar doorgebracht en dat met veel plezier gedaan”, benadrukt ze. 

Hans was op de club actief als scheidsrechter en maakte deel uit van het trimhockeyteam.

Geheim

Wat is het geheim van zo’n lang huwelijk?, wilde Emile Jaensch weten. Op die vraag van de burgemeester gaf Ank een direct respons. “Geen ruzie maken, maar meningsverschillen uitpraten. Van belang is elkaar ook ruimte geven. Dit ging prima, want we hadden beiden een baan”, vertelt ze. Hans bevestigde zijn vrouw hier nadrukkelijk in.