Dominee Aart Verburg met emeritaat

Gisteren, op dinsdag 1 september, ging dominee Aart Verburg met emeritaat. In het weekend van 5 en 6 september neemt de Protestantse Gemeente Oegstgeest afscheid van hem. Met dit feestelijke weekend met als motto ‘tussen hemel en Aart’, sluit Verburg een periode van veertig jaar predikantschap af.

Door Willemien Timmers

Ondanks dat hij al zo lang ‘in het vak’ zit, oogt Verburg fris en enthousiast. Het werken in de kerk heeft hem goed gedaan en het vertrouwen in de mensheid niet beschadigd. “Er zijn altijd weer mensen die meedoen. En als je elkaars talenten en ervaring onderkent, is er telkens wederzijdse waardering.”

Terug naar het begin. “Ik heb altijd iets met taal gehad”, vertelt Aart Verburg (1954) terwijl hij in de consistorie van de Regenboogkerk zelf meegebrachte koffie inschenkt. “Er kwamen diverse mogelijkheden langs, zoals Nederlands studeren, of me aanmelden voor de kleinkunstacademie. Dat laatste lag me wel. Als familie, ik ben de oudste van een gezin met tien kinderen, waren we er dol op om op feestjes allerlei cabaret-achtige dingen op te voeren.”

Gereformeerde opvoeding

Aart Verburg praat met liefde over zijn Gereformeerde opvoeding, waarin je als vanzelf enerzijds bijdroeg aan de samenleving en anderzijds verwondering en de eerbied voor de schepping leerde.

“In Zwammerdam, het dorp waar ik als boerenjongen opgroeide, troffen we het met een zeer inspirerende predikant, dominee Sjoerd Tiemersma. Hij leerde mij door zijn preken de diepere lagen van Bijbelverhalen ontdekken en gaf mij liefde voor de literatuur.” Dit leidde er toe dat Verburg als jonge jongen van zeventien in 1971 naar Kampen vertrok om theologie te studeren.

Verburg straalt een grote mate van rust uit. “Ik ben dankbaar voor alles wat ik mee heb mogen maken. Dat is voor een groot deel het gevolg van het besef dat ik al mijn jaren leef in bonustijd.” Hij vertelt het verhaal van hoe hij als tweejarig jongetje tijdens het plukken van een bloem in de sloot is gevallen, en pas enige minuten later werd gevonden door zijn vader. “Een in allerijl gewaarschuwde dorpsgenoot heeft mij toen gereanimeerd. Bijzonder om te bedenken dat ik er anders niet meer was geweest!”

Indonesië

Na zijn studie, waar hij vanwege zijn jeugdige leeftijd ruim de tijd voor nam, werd Aart Verburg in 1980 beroepen in het Groningse Garrelsweer. Daar stond hij met veel plezier op de kansel. “Vanuit de Gereformeerde Kerk had ik de taak informatieavonden te organiseren over het zendingswerk van de kerk in Indonesië. Toen ik een avond bijwoonde in Assen, werd ik gepolst of ik geen belangstelling had om studentenpredikant in Surabaya op Oost-Java te worden. Daar moest ik wel even over nadenken, want als kind kon ik in hete hooizomers niet goed tegen de hitte.” Zelf had hij nooit op een dergelijke baan gesolliciteerd, maar toen iemand het blijkbaar ‘in hem zag’ werd een kinderdroom om zendeling te worden, weer wakker.

En zo verruilde hij na vijf jaar Garrelsweer voor Indonesië, na overigens eerst een jaar in Oegstgeest bij het Hendrik Kraemer Instituut (HKI) een opleiding te hebben gevolgd. “Nog steeds spreek ik Indonesisch, en preek ik regelmatig in die taal in Indonesisch talige kerken in Nederland.”

In 1993 keerde hij terug naar Nederland met het idee ‘ik zal wel weer ergens dominee worden’. Dat liep anders toen hij gevraagd werd voor een baan als docent aan het Kraemer Instituut. “Dat was voor mij weer een onverwachte wending in mijn leven. Ik werd aangenomen als agoog en cursusorganisator.” Door zijn jaren in het buitenland en aanvullende studie werd hij specialist in interculturele communicatie. Zijn loopbaan bij het HKI eindigde hij als rector.

'Man van 57'

Al die jaren was Verburg lid van de Protestantse Gemeente Oegstgeest, en toen daar in 2009 een vacature ontstond, werd hem voorzichtig gevraagd of hij óf in de beroepingscommissie wilde plaatsnemen, of wellicht zelf een brief wilde schrijven. “Het HKI ging op termijn afbouw en sluiting tegemoet en na enig nadenken merkte ik dat ik eraan toe was. Ik wilde nog graag een aantal jaren gemeentepredikant zijn. Ik heb dus gesolliciteerd, en ben beroepen als man van 57. En dat terwijl ze eigenlijk een vrouw van 40 zochten! Achteraf durf ik te zeggen dat deze dingen in mijn leven zo geleid zijn.”

Hij kijkt met genoegen terug op de afgelopen tien jaar. “Ik ben erg dankbaar voor al de ervaring die ik had in het lesgeven. Regelmatig had ik hier enkele vakgenoten onder mijn gehoor.” Toch hinderden de eventuele ‘kritische luisteraars’ hem niet. “Ik hield van mijn vak en leerde graag van anderen. Als ik íets graag wil, is het dat mensen zich veilig kunnen voelen bij elkaar en zich niet veroordeeld voelen. Ik heb geprobeerd gespitst te zijn op talenten bij anderen en die in goede samenwerking naar boven te laten komen.”

Van de website van de PGO:

Het geplande symposium zal vanwege het coronavirus geen doorgang vinden. Wel zal er een afscheidsbundel verschijnen met onder andere de bijdragen van de beoogde sprekers en een nawoord van ds. Aart Verburg zelf.

Er wordt een tentoonstelling georganiseerd met batiks en schilderijen van ds. Kristian Aris Widodo en van I Nyoman Darsane. In de periode 5 september tot 18 oktober is er in de Regenboogkerk een kleine collectie kunstwerken te zien, die het evangelie toont in een Javaans en Balinees gewaad.

Alles over het afscheid van dominee Aart Verburg is te vinden op: https://www.pgoegstgeest.nl/wetenswaardig/alles-over-het-afscheid-van-ds-aart-verburg/