Actieve Wim Driessen (85) is nog volop 'in bedrijf'

In deze rubriek verschijnen interviews met inwoners van Oegstgeest die zo rond de leeftijd zijn van de Oegstgeester Courant, en dat is 90 jaar. Zij vertellen over hun leven en over Oegstgeest van vroeger en nu.

Wim Driessen is geboren op 16 januari 1933. Een simpele rekensom leert dat hij 85 is. Conclusie: Hij is al een paar decennia met pensioen en zal daar volop van genieten. Nee dus! Hij is al 20 jaar op doordeweekse ochtenden werkzaam bij jachthaven Poelgeest. Wie is deze bijzondere actieve 85- plusser?

Tekst: Wim van Tuijl - Foto: Willemien Timmers

"Ik woon mijn hele leven al in Oegstgeest. Mijn ouderlijk huis staat in de Duinzigtstraat. Mijn broer woont er nog, dus is de woning al heel lang domein van de familie Driessen. Na mijn huwelijk met Tiny Vergeer ben ik in 1958 in de Emmalaan gaan wonen. Daar woonden wij boven mevrouw den Dubbelden en naast de familie Juffermans. Hun zonen zijn degenen die later de Jachthaven Poelgeest zijn begonnen. Daarna volgde verhuizing naar de Kamperfoelielaan en uiteindelijk werd belandden we in 1974 in de Korenbloemlaan, waar ik nog steeds woon", vertelt Wim. Hij is 46 jaar gehuwd geweest met Tiny Vergeer.

Hij ontmoette haar in Nijmegen tijdens zijn dienstplicht. Helaas overleed zijn echtgenote aan een nierziekte. Inmiddels is hij alweer tien jaar gelukkig met zijn vriendin Truus van der Maat-van der Weijden. Wim heeft twee dochters en twee kleinkinderen.

Met pensioen aan de slag

Na de oorlog was er geen doorleren bij. "Ik moest aan de slag en heb diverse betrekkingen gehad. Het langst werkte ik bij Endegeest, de instelling voor psychiatrische zorg. Ik heb daar 35 jaar met plezier gewerkt. Uiteindelijk was ik coördinator ondersteunende diensten. Met 60 jaar mocht ik al met pensioen", geeft Wim aan.
Wim is een man van aanpakken. Thuiszitten is niets voor hem. "Geraniums komen hier niet binnen", grapt zijn dochter Marleen, refererend naar het gezegde dat 'achter de geraniums zitten', dat een sfeer van negativisme ademt.
Twintig jaar geleden kwam hij wederom in aanraking met de familie Juffermans, eigenaar van jachthaven Poelgeest. "Ik kreeg voor hele dagen een baan aangeboden om werkzaamheden in en rondom de jachthaven uit te voeren. Uiteindelijk ben ik begonnen met boten schoon te maken; kortom ze weer netjes en vaarklaar te maken. Vanaf mijn 80e ben ik halve dagen gaan werken." Hij toont een brevet dat hij recent ontving van de eigenaar ter gelegenheid van zijn 20-jarig dienstverband. Letterlijk een brevet van vermogen gezien de slotzin onderaan: 'Met een glim van Wim het water op'. Kortom uniek voor een werknemer van 85.

Een leven lang sportief bezig

's Middags thuisgekomen, wacht de volgende activiteit: fietsen. De indrukwekkende racefiets in de gang vormt een stille getuige van het sportieve karakter van Wim. "In principe ga ik elke dag een eind fietsen. Nee, niet zomaar in recreatief tempo, ik streef ernaar 25 km per uur te fietsen en elke week in totaal 200 kilometer af te leggen", zegt de sportieve senior. "Het chagrijn valt van zijn gezicht te lezen als hij zijn doelstelling niet haalt", vult Marleen aan.
Het sportieve terrein van Wim is echter breder. Zijn dochters werden lid van atletiekvereniging De Bataven. Het inspireerde hem om te gaan meetrainen. De ambitieuze Wim ging uiteindelijk kwart triatlons lopen en heeft aan alle tien de, destijds door buurtvereniging Haaswijk georganiseerde, kwart triatlons meegedaan. "Op mijn 60e ben ik hiermee gestopt, maar liep nog wel halve marathons en bleef veel fietsen. Ondanks zijn gevorderde leeftijd is Wim nog steeds een trouw bezoeker van sportschool Jenergy, die zich in de wijk Poelgeest bevindt. "Ik doe daar volop aan fitness".
Wim heeft daarnaast een rijke staat aan vrijwilligerswerk binnen de sport. "Ja, ik heb ook actief gevoetbald bij Docos en later bij UDO", vertelt Wim, "maar het is interessanter om mijn jarenlange loop- en conditietrainingen te noemen. Ik was bij UVS jaren conditietrainer voor de jeugd- en seniorenselectieteams. Het geeft een boost om de jongemannen en vrouwen in hun fysieke mogelijkheden te zien groeien", geeft hij tevreden aan. "Dit heb ik jaren met plezier gedaan", aldus de vitale senior. Hij zegt nog geregeld op straat te worden aangesproken. 'Hoi opa Driessen' hoort Wim geregeld. De positieve vocale begroeting is altijd van voormalige pupillen die hij onder zijn hoede had.

Muziek vormt rode draad in leven

Een dynamisch leven, zoals Wim nu heeft, ja, daar zit muziek in. Letterlijk is hij decennia muzikaal geweest. Thuis is hem muziek met de paplepel ingegoten. "Mijn vader zat bij de plaatselijke harmonie, Triumph geheten, dat tot 1967 heeft bestaan. Vader lid, dus ik ook lid. We liepen tijdens Koninginnedag in de optocht mee en traden bijvoorbeeld op tijdens carnaval in het Patronaatsgebouw (nu de locatie van La France, red.). Mijn, toen 4-jarige, dochter had een keer een plastic fluit waarop zij meespeelde", weet Wim. Marleen vervolgt: "Ik zag als klein meisje hoe mijn opa het mondstuk van zijn klarinet demonteerde na afloop van een optreden. Goed voorbeeld doet 'goed ' volgen; ik brak de kop van mijn fluit eraf, met de fatale gevolgen van dien." Wim vertelt dat hij constateerde dat de qua leeftijd sterk verouderde harmonie een drempel vormde om jeugdigen aan te trekken. Uiteindelijk liep hij de scholen af voor geïnteresseerden voor een nieuw te vormen muziekkorps. Het leidde tot 40 tot 50 belangstellenden. Oprichting van de Wilbert Drummers was een feit. Hij laat me trots het vaandel van het korps zien, waarin de oprichting in 1964 staat aangegeven. "Ik begon vol enthousiasme met het opleiden van de jongeren en langzamerhand was de muzikale kwaliteit goed genoeg om optredens te verzorgen", vertelt Wim trots. Wim werd hierin gesteund door zijn vrouw Tiny die destijds onder meer de zorg had dat de uniformen van alle leden onberispelijk zaten. Hij laat foto's zien van het eerste jubileum van de Wilbertdrummers in de Apollohal, waarbij tezamen met twee andere korpsen voor een stampvolle tribune een avondvullend muzikaal optreden werd verzorgd. "Het zijn leuke jaren geweest met de Wilbert Drummers", vervolgt Wim.

Hij geeft aan optredens door het hele land te hebben gehad, maar ook in het buitenland, zoals in Frankrijk, Duitsland en Luxemburg. "We hebben ook aan concoursen meegedaan met het hoogtepunt dat in Medemblik, waar we in 1969 in de jeugdklasse Nederlands kampioen werden", aldus een trotse Wim, die zelf trompet en slagwerk speelde. "We repeteerden in het Patronaatsgebouw nabij de RK Willibrordkerk. Nadat dit gebouw door de kerk werd verkocht aan La France in 1979, raakte het korps zijn vaste oefenruimte kwijt. Het lukte niet meer een geschikte structurele ruimte te vinden; ook niet na overleg met de gemeente." Zo zat er geen 'muziek' in een verder voortbestaan; opheffing volgde. Vijftien jaar is het korps bij Oegstgeester optochten muzikaal een beeldbepalend gezicht geweest.
Daarna is Wim in dit muziekgenre gebleven. "Ik heb zeker vijf muziekkorpsen in de buurtgemeenten instructie gegeven. Daarnaast speelde ik jarenlang trompet bij de Aubade en de Dodenherdenking. Bij mijn werkgever, Endegeest, heb ik muziektherapie voor cliënten opgezet. In tegenstelling tot de Jostiband hadden wij geen kern van muziekondersteuners (gezonde muzikanten, red.). Het werd een groot succes; de cliënten speelden vol passie en op een gegeven moment gaven we optredens", zegt een enthousiaste Wim, die erbij vertelt dat muziek bijdroeg aan hun welzijn.

Ridder in orde Oranje-Nassau

Het kleurrijke vrijwilligersleven van Wim is niet onopgemerkt gebleven. Op 6 november 1992 heeft hij een lintje ontvangen. Wim is geridderd in de Orde van Oranje-Nassau vanwege al die bovengenoemde activiteiten. Terechte hulde voor deze duizendpoot, die het dorp veel goeds bracht. De oorkonde heeft een mooie plaats in de woonkamer gekregen.

Geen geraniums en geen vensterbank

Wim beaamt moeilijke tijden te hebben gekend. "Het overlijden van mijn vrouw was een moeilijke tijd voor me, maar hoe moeizaam ook: ik moest verder met mijn leven. Daarom bleef ik actief." Hoe gezond Wim er ook uitziet, het was anders. "In 2007 onderging ik een zware hartoperatie en moest er een nieuwe hartklep geplaatst worden. Gelukkig herstelde ik goed, tot dat in 2008 een bacterie aan de nieuwe hartklep mij trof en daar erg ziek van werd." Wim kijkt vriendin Truus aan: "Zij heeft mij zo fantastisch en vol liefde verzorgd toen ik uit het ziekenhuis kwam", complimenteert hij. "We hadden sinds kort een relatie met elkaar en al zo gauw liet zij haar liefdevolle betrokkenheid en zorg zien", zegt hij met een warme glimlach. "Vergeet ook mijn kinderen niet hoor; ook zij hebben hun bijdrage geleverd", benadrukt Wim. Vooral door de doortastendheid van mijn dochter Carina ben ik destijds in het ziekenhuis opgenomen en behandeld waardoor ik hier nu nog vrolijk zit.
Het geheim van zo gezond mogelijk ouder worden valt uit de strekking van dit artikel goed te herleiden. "Kortom, geen geraniums in huis en het liefst ook geen vensterbanken", grappen Wim en dochter Marleen als advies aan de lezer.