Wijkagent Menno Zijlstra met pensioen

Nog twee weken loopt wijkagent Menno Zijlstra in Oegstgeest rond. Op vrijdag 10 februari wordt hij 64 jaar en gaat hij met (vervroegd) pensioen. Na ruim 23 jaar zal Oegstgeest het dan zonder deze nuchtere en sympathieke politieman moeten doen die al netwerkend heel Oegstgeest kent, en geen blad voor de mond neemt in zijn adviezen aan het gemeentebestuur en de rest van Oegstgeest.

Door Willemien Timmers

Het lag niet van jongs af aan in de lijn der verwachting dat Menno politieagent zou worden. Hij groeide op in Geldrop en Eindhoven als een echt ‘Philipskind’. Lachend: “Dat waren we allemaal. Kinderen van veelal Delftse ingenieurs die in Eindhoven waren neergestreken.” Hij had naar eigen zeggen een geweldige jeugd, die hij afsloot met ‘de zesjarige mavo’. Net achttien geworden besloot hij dat hij graag bij de Koninklijke Marine wilde. “Van de 73 mensen die zich in het voorjaar van ’77 aanmeldden, werden er maar twee aangenomen, en daar was ik er één van. Voorwaarde was wel dat ik mijn school goed zou afronden. Dat gaf me het zetje om op het nippertje te slagen.”

Ziekenverpleger

Het plan was om in Den Helder de opleiding tot kok te volgen, maar daar bleek geen plaats te zijn. “Of ik niet wilde beginnen als ziekenverpleger, dan zou ik later alsnog de koksopleiding kunnen gaan volgen. Dat vond ik prima, maar het bleek dat ik het zorgen voor zieken juist leuk vond. Kok ben ik nooit meer geworden.” Als achttienjarige ging hij werken en leren bij Marine Hospitaal Overveen. “Daar heb ik echt een geweldige tijd gehad. Bovendien heb ik daar mijn lieve vrouw leren kennen.” Zoals bij de marine gewoon was, werd hij op meerdere plekken tewerkgesteld, zoals bij het duikbedrijf in Den Helder en op bevoorradingsschip Hr.Ms. Poolster. “Na een aantal jaren wilde ik op zoek naar een vaste plek om mijn tandenborstel neer te leggen. Dat zat er bij de marine niet in, maar ik wilde wel in overheidsdienst blijven.” Uit de televisiegids vulde hij drie informatiebonnetjes in: van een ziekenhuis in Eindhoven, van de brandweer in Rotterdam en van de Rijkspolitie.

“Van de brandweer heb ik nooit iets gehoord, en uit de andere twee kon ik kiezen.” Het werd de Rijkspolitie, en zo meldde hij zich op 23-jarige leeftijd bij de politieopleidingsschool in het Limburgse Horn. “Aan het eind van de opleiding werd ik geplaatst in Warmond. Daar had ik nog nooit van gehoord, maar mijn vriendinnetje vond het erg leuk dat ik weer terugkwam naar het westen.” Het was een heel andere tijd waarin volop werd meegedacht met het vinden van een woning. “Er stond al een kamer bij een hospita voor mij klaar, en al snel werd een eigen plek in Warmond geregeld. Waar ik overigens maar kort heb gewoond, want ik kocht al snel een huis in Sassenheim.” Wachtmeester der Rijkspolitie eerste klasse was hij. “En het leuke van de Rijkspolitie was dat je landelijk kon worden ingezet. Zo werkten we ook bij de beveiliging van Schiphol en die van de Tweede Kamer.”

Oegstgeest

In 1999 solliciteerde Menno Zijlstra voor de functie van wijkagent in Oegstgeest. “Nog steeds bij de afdeling Bollenstreek van de politie, maar nu werd ik de enige wijkagent in Oegstgeest. Op 17 oktober 1999 werd ik aangesteld.” Hij werd, vanuit het toenmalige politiebureau aan de Rhijngeesterstraatweg, behoorlijk en het diepe gegooid en moest zelf zijn weg vinden in het dorp. 

Door zijn vermogen om met mensen vanuit alle lagen van de bevolking om te gaan, zijn sociale inborst en zijn behoorlijk proactieve houding ontstond al snel een groot, fijnmazig netwerk. “Hierdoor kon ik goed signaleren wat er in het dorp speelde, en daar bruikbaar advies over geven. Het gebeurde vaak dat ik al van dingen op de hoogte was voordat de burgemeester of de teamschef ervan wisten.”

Bushokje

Zijn inbreng werd erg gewaardeerd. ‘What you see, is what you get’ zei oud-burgemeester Els Timmers altijd over hem. “Ik heb hier in Oegstgeest een geweldige tijd gehad. Zo heb ik ooit samen met burgemeester Timmers met Nieuwjaar tot drie uur ’s nachts wachtgehouden in het bushokje op de Leidsestraatweg, om te voorkomen dat het door vuurwerk zou worden vernield. En wat denk je? Het hokje dat wij zo dapper verdedigd hadden, werd om half vier alsnog opgeblazen.” Samen werd ook hard gewerkt aan het bewustmaken van de inwoners van Oegstgeest van, onder andere, de juiste inbraakpreventie. 

De waardering voor zijn inzet werd tastbaar gemaakt toen hij in 2008 de Erepenning van Oegstgeest kreeg. “Ik was buitengewoon vereerd.”

Samen

Natuurlijk heeft Zijlstra ook veel leed aan zich voorbij zien komen, maar dat heeft hij een goede plek weten te geven. “En vanuit de politie is er altijd heel veel begeleiding geweest. Ook in het team waar Oegstgeest nu bij hoort, Leiden-Noord, is er veel saamhorigheid en vangen we elkaar op als er iets is. Ik heb de politie altijd als een goede werkgever ervaren.”

Zijlstra is een man van de korte lijntjes, die een kop koffie gaat drinken bij iemand waarmee hij een lastig telefoongesprek heeft gehad, ambtelijke structuren negeert, en zelf verenigings- of gemeentebestuurders opbelt voor informatie, of om hen juist van informatie te voorzien. Dit creëren van een sterk sociaal netwerk en dat ook onderhouden heeft veel goeds voortgebracht. “Als je van veel dingen op de hoogte bent, kun je vaak nare dingen of escalatie voorkomen.”

Hij vindt het geweldig dat Oegstgeest inmiddels vier wijkagenten heeft. “Dit dorp is daarmee echt spekkoper. Fijn ook dat Dennis Krom vorig jaar zomer al begonnen is als mijn toekomstige vervanger. Zo kan men hier op volle sterkte verder.”

Hoe hij al dat wijkagentenwerk ooit in zijn eentje heeft gedaan, kan hij zich nu ook niet meer voorstellen. “Wel weet ik dat mijn vrouw een jaar na mijn aanstelling hier aan mij vroeg ‘zou het niet weer eens tijd worden dat je ’s avonds thuis bent?’. Dat was voor mij wel een teken om mijn uren een beetje in de gaten te houden. Het is fijn dat er nu vanuit de politie ook begeleiding is voor de wijkagenten en er een operationeel expert ‘boven hangt’ die de boel aanstuurt. Dat was ooit mijn eigen advies.”

Even niets

Ondanks dat Zijlstra nog steeds met veel plezier naar zijn werk gaat, is hij blij om samen met zijn vrouw van zijn pensioen te gaan genieten. “Naarmate je ouder wordt, merk je dat je flexibiliteit om (weer) te veranderen afneemt. Het is goed zo. Eigenlijk moest ik door tot mijn 65e, maar ik kan er nu ook heel mooi tussenuit. Daarbij heb ik bij de marine heel goed leren schoonmaken, en zo iemand kan mijn vrouw thuis goed gebruiken!” Voorlopig gaat hij eerst even niets doen. “En dan gaan we eind februari het noorderlicht bekijken. Als we weer thuis zijn, hang ik de caravan achter de auto en gaan we verdere plannen maken. Daarbij wonen mijn zoon en dochter in de buurt, dus we gaan samen onze draai wel vinden.”

Afscheidsreceptie Menno Zijlstra • Gemeentehuis • 8 februari • 16.00 tot 18.00 uur • Iedereen welkom