Debuutroman Emmeline Backhuys krijgt tweede druk

‘De kortsluiting in zijn hoofd maakte de situatie onhoudbaar’

Vorige maand verscheen de tweede druk van ‘De geur van witte fresia’s’, het eerste boek van de in Oegstgeest opgegroeide huisarts en coach Emmeline Backhuys. De psychologische roman is er één van het type dat je pas weglegt als je het uit hebt. Backhuys weet met haar verhaal, geschreven onder het pseudoniem Willemien Bloemink, de aandacht lezer van begin tot het eind vast te houden, en blijft vanuit haar zachte karakter de hoop voeden dat alles misschien toch nog goed afloopt…

Door Willemien Timmers

In ‘De geur van witte fresia’s’ word je als lezer meegenomen in het prettige leven van Willemien Bloemink, die is blijven hangen in Engeland nadat ze daar haar opleiding tot huisarts heeft afgerond. Ze heeft een heerlijk huis en een fijne baan en staat op het punt om te accepteren dat ze voor altijd alleen zal blijven als Daan Koudijs op haar pad komt. Een charmante en zorgzame man die helemaal in haar ‘perfecte plaatje’ past. Ook haar familie omarmt de intelligente academicus, en zo komt het in 2004 tot een ‘koninklijke’ trouwerij in Oegstgeest vanuit haar ouderlijk huis aan de Warmonderweg. Haar ouders, die uitgever zijn, zijn geen vreemde in het dorp, en dus loopt ‘half Oegstgeest’ uit om de bruiloft in het Groene Kerkje mee te maken.

Toch is het geen ‘happily ever after’ voor het stel. Zeer kort na de geboorte van hun tweede kind wordt er verhuisd naar Nederland, en blijkt dat Daan, die inmiddels manager is bij een groot bedrijf, de druk niet aankan. Of ziet Willemien het verkeerd en duwt zij haar man in een rol die niet bij hem past?

Langzaamaan wordt duidelijk dat Daan lijdt aan een psychische aandoening, waardoor de sfeer thuis steeds grimmiger wordt, en er met grote regelmaat allerlei bedreigingen worden geuit. “Ik maak er een eind aan en sleep jullie allemaal daarin mee”, laat hij veelvuldig weten. Deze dreiging laat een grote zwarte wolk hangen boven het jonge gezin, dat inmiddels drie kleine koters kent, en zorgt ervoor dat het Willemien alles op alles moet zetten om haar kinderen veilig te doen opgroeien. Ook zoekt ze naar wegen om de mensen om haar heen ervan te doordringen dat Daans gedrag abnormaal en gevaarlijk is…

Persoonlijk verhaal

Emmeline omschrijft haar bijna driehonderd pagina’s tellende boek als een ‘persoonlijk verhaal met autobiografische elementen’, maar duidelijk is dat dit haar levensverhaal is, dat ze met name voor haar kinderen op papier heeft gezet. “Misschien is wat ik schreef fictie, misschien is dit mijn waarheid. Dé waarheid bestaat niet. Elk verhaal kent twee of meer kanten”, schrijft ze in de epiloog van de roman.

De zware jaren en de onplezierige scheiding die erop volgde, hebben een zware wissel getrokken op Emmeline, die evenwel positief in het leven is blijven staan. Het is evident dat zij niet wist wat haar overkwam, ook al had ze als arts al veel moeilijke situaties bij anderen van dichtbij meegemaakt. “Maar in dit geval kon ik niet de huisarts van mijn man zijn. Ik wilde voor hem zorgen, en hem uit de negatieve gedachten trekken, maar dat ging niet.” Ook moeilijk was de worsteling over hoe te communiceren met de buitenwereld. Want wat zeg je tegen je werkgever als je je zorgen maakt over je man omdat hij in een razende bui van huis vertrokken is en al dagen niets van zich heeft laten horen? “Sommige mensen en instanties om mij heen dachten dat ik koekoek was”, vertelt Emmeline in een openhartig gesprek. “Het is heel ingewikkeld over te brengen aan de mensen om je heen wat je meemaakt. Vrienden geven soms aan ‘geen kant te willen kiezen’, en school ziet je als probleemgezin. Hulp zoeken is niet makkelijk, vooral als je niet weet waar je moet beginnen, en je je geliefde niet op een nare manier zwart wilt maken.”

Kortsluiting

Na veel tweede, derde en vierde kansen, was duidelijk dat het huwelijk geen toekomst had. “Op een gegeven moment is het ‘tot hier en niet verder’. De kortsluiting in zijn hoofd maakte dat de situatie voor mijn kinderen en mij onhoudbaar werd. Toch ben ik altijd van hem blijven houden, want uiteindelijk was zijn razernij niet tegen mij gericht.”

Dreiging

Veel mensen hebben baat gehad bij Emmelines roman, zo blijkt uit het feit dat het aan een tweede druk toe is. Huiselijk geweld en dreigende situaties komen immers in alle lagen van de bevolking voor. Regelmatig was ze bang om ‘als gezinsdrama te eindigen’. ‘De geur van witte fresia’s’ geeft (een klein beetje) inzicht in het leven van mensen met een vorm van ‘kortsluiting’ in hun hoofd en alle mensen eromheen die krampachtig de schijn van een normaal gezinsleven proberen op te houden. 

“Ik weet hoe het is als leven overleven wordt, en hoop met mijn boek mensen bewust te maken dat huiselijk geweld dichterbij kan zijn dan je denkt. Het gebeurt ook in gezinnen waarin je dit misschien niet verwacht. Kijk niet weg maar biedt een helpende hand. Ik hoop dat ‘De geur van witte fresia’s’ mensen in vergelijkbare situaties bemoedigt, en er toe leidt dat ze hulp gaan zoeken.”

Inmiddels zijn van ‘De geur van witte fresia’s’ een e-book, een Engelse vertaling en luisterboek in de maak, en zijn de filmrechten verkocht aan productiebedrijf Lusus. Ook komt er een vervolg op deze debuutroman. ‘De geur van witte fresia’s’ is (onder andere) te koop bij de Rijnlandse Boekhandel. Voor meer informatie: www.willemienbloemink.nl