Oegstgeestenaar in Spanje - Kinderparadijs Aqualandia: autobewaking te paard

Het kinderwaterparadijs bij Benidorm heet Aqualandia en het wordt gevoed met schoon zeewater. Het is verbonden met het zeedierenpark Mundomar en je vindt er de allerhoogste glijbanen. Er is een enorm gratis parkeerterrein waar de bewakers hoog te paard zitten. Je voelt je ineens heel klein als er zo'n enorm paard vlak naast je auto staat, want je kijkt gewoon onder het paard door als je met de berijder praat. Ze zijn voorzien van mobilofoon en een fluitje en ze hebben op die hoogte een prima overzicht. Als cowboys laten ze de paarden rustig tussen de geparkeerde auto's door stappen, stoer met één hand los van de teugels natuurlijk.  

De tweede verrassing is bij binnenkomst, nee ik bedoel niet de toegangsprijs (39 euro, online 34 euro), die is ook best pittig, maar het lijkt wel of er een modellenbureau is ingehuurd om de bezoekers wegwijs te maken in het enorme waterparadijs. Er worden trouwens overal in Benidorm kortingsbonnen uitgereikt dus er is haast niemand die het volle pond betaalt. En arriveert men na 15.00 uur dan is de entree maar 26 euro, maar alleen online, dus de smartphone bij de hand houden als men arriveert. Voor kinderen tot 12 jaar is het allemaal wat goedkoper. Er zijn talloze kluisjes voor de persoonlijke bezittingen.

De twee hoogste glijbanen zijn inderdaad reusachtig, de hoogste is 33 meter en het is de hoogste in de wereld in zijn soort, volgens de brochure. Men bereikt een snelheid van rond de 100 km per uur. Een troost voor als het toch wel erg hard gaat, in slechts 3 seconden is men beneden. Als het druk is moet men aansluiten in de rij, dat duurt iets langer dan 3 seconden. Het kan ook rustiger, er zijn andere banen waar je in een grote autoband langzaam naar beneden klotst. Later komt de lekkere trek, patat, worst, hamburgers, pizza en nog veel meer is er, alles verspreid over tientallen terrasjes en kraampjes, waar men in de schaduw onder de bomen kan zitten. Maar talloze gezinnen vallen neer op het gras, met hun zelf meegebrachte etenswaren, dat mag ook. In de loop van de middag is het wel oppassen dat men niet verbrandt! Een geruststellende gedachte: er is opvallend veel personeel, vooral scholieren die er vakantiewerk doen, het is leuker dan vakkenvullen.

Oegstgeestenaar in Spanje

Net als vorig jaar schrijft journalist Hans Oudendorp in juli en augustus een zomercolumn voor de Oegstgeester Courant over het leven in Spanje. Hij woont er al heel wat jaren en schrijft er voor het Nederlandstalige weekblad 'Hallo' dat aan de Costa Blanca verschijnt. Onder de titel 'Oegstgeestenaar in Spanje' laat hij een weer aantal onderwerpen de revue passeren die op z'n minst opmerkelijk genoemd mogen worden.
Hans Oudendorp (1947) is van geboorte Hagenaar maar bewaart de mooiste herinneringen aan Oegstgeest. Hij vertelt daarover: "Op de Puch naar de HBS (examenklas 1965) in de Kagerstraat, 's middags met vrienden biljarten in café Emmelot aan de Geversstraat, zaterdags naar dansles bij dansschool Style aan het Wilhelminapark en na afloop dwars door de pikdonkere Leidse Hout om je dansmeisje thuis te brengen. Af en toe was ik mijmerend te vinden bij het geboortehuis van Jan Wolkers in de Deutzstraat omdat 'Terug naar Oegstgeest' natuurlijk op mijn boekenlijst stond." Na die school vervulde hij achttien maanden zijn militaire dienstplicht. Hij werd na de dienst aangenomen als stagiair bij het ministerie van Defensie, trouwde en kreeg twee kinderen. Hij werkte bij de directie Dienstplichtzaken en later bij de directie Communicatie en Voorlichting van Defensie en woonde jarenlang met zijn gezin in de Pieter Molijnlaan in Oegstgeest. Schrijven bleek een leuke hobby, 25 jaar was hij redactievoorzitter van De Scheepsbel, het personeelsorgaan van de Koninklijke Marine Den Haag, Oegstgeest en Wassenaar en schreef daarnaast voor het Leidsch Dagblad en het Leids Nieuwsblad. Na 37 jaar nam hij in verband met de gezondheid van zijn echtgenote ontslag bij Defensie en vertrok naar Spanje, waar hij freelance ging werken als journalist. De artistieke genen zaten in zijn bloed, zijn vader maakte glas-in-lood en werkte parttime bij Atelier de l'Art van Edward Dullaart in de Dorpsstraat.