Politieke bespiegelingen - You‘ll never walk alone

Vorige week in het nieuws. Dit jaar komen er ongeveer vijftigduizend asielzoekers naar Nederland. En volgend jaar weer. Het gaat maar door. Zij zien in hun eigen land geen toekomst. Kan Nederland die toestroom nog wel aan? Het is hier al zo vol. Wordt het geen hoog tijd, dat ’ze’ gaan ingrijpen? Maar hoe dan? En wat moeten wij hier mee? Kunnen we misschien zelf iets doen? 

De beelden en de verhalen uit het overvolle Ter Apel blijven maar komen. En de doorstroming van toegelaten asielzoekers (de statushouders) naar een eigen huis stokt. De huizenmarkt zit muurvast. Veel woningzoekenden weten daarvan. Om moedeloos van te worden. In de grote politiek groeit het besef, dat het zo niet langer kan. Maar dan blijkt, dat stoppen met instroom niet zo eenvoudig is. 

Een groot deel van de buitenlanders is geen asielzoeker. Oost-Europeanen, die hier komen werken. Ze zijn hard nodig. Voor al dat werk in bijvoorbeeld de bouw, de land- en tuinbouw, de zorg en de schoonmaak waar onvoldoende Nederlanders voor te porren zijn. Een andere groep van instromers komt voor kennis en voor kennis-ontwikkeling. In onze regio bijvoorbeeld naar het Bio Science Park. Ook die willen we niet graag missen. En dan zijn er nog de mensen, die echt op zoek zijn naar een nieuwe toekomst. Omdat die er in hun eigen land niet is. 

De toestroom naar Nederland is massief, maar ook heel divers. Daarom zijn er geen eenvoudige oplossingen. Om moedeloos van te worden. Of toch juist niet? Want wat zouden we zelf kunnen doen? Een groepje dorpsgenoten wilde niet afwachtend op hun handen blijven zitten.

In Nederland bieden veel kerken noodopvang voor asielzoekers. Gezamenlijk leveren ze een wezenlijke bijdrage. Met tijdelijke huisvesting in gebouwen, die zich daarvoor lenen. Sinds kort is dat ook in Oegstgeest het geval. Aan de Mauritslaan staat de Regenboogkerk. Die kerk is eigendam van de Protestantse Gemeente Oegstgeest (PGO). Boven was ruimte en daar woont nu een gezin uit Ter Apel. Tijdelijk, want het gezin is in afwachting van een besluit op hun aanvraag om asiel. Er kwam veel bij kijken voordat die opvang mogelijk werd. Een lege ruimte moest worden ingericht tot een redelijk onderkomen. En nu het gezin er woont blijft begeleiding nodig. Het is gelukt en het blijft lukken dankzij de inzet van gemeenteleden. Met tijd en met spullen. 

De vraag kan zijn waarom mensen zich voor zo’n initiatief inzetten. De instroom-problemen zijn immers zo groot, dat dit niet meer is dan een druppel op een gloeiende plaat. Waar richten zij zich dan op? Op het grote probleem, of op de mogelijkheden, die je zelf hebt om te helpen? Afgelopen zondagmiddag gaf Pepijn Hentenaar zijn antwoord op die vraag. Hij is voorzitter van FC Oegstgeest en hield deze keer De Preek van de Leek in de Groene Kerk. Als Bosnië-veteraan weet hij van haat, dreiging en geweld. Er is zo veel Kyrie (ellende) in de wereld, dat je er neerslachtig van zou kunnen worden. Maar daar hoeft het niet bij te blijven. In allerlei verbanden kunnen mensen met elkaar het verschil maken. Als je je daarop richt, dan is er heel veel mogelijk. Ook in Oegstgeest. De opvang van dat asielzoekergezin is een voorbeeld. Anderen doen vrijwilligerswerk in het Hoefijzergebouw. En bij onze FC is wekelijks een veld beschikbaar voor voetbal voor asielkinderen. Verder wordt er geld ingezameld voor de aanschaf van voetbalschoenen en ander materiaal. Ook asielzoekers hoeven er niet alleen voor te staan. Dat is de spirit van You’ll Never Walk Alone. Ik wens Oegstgeest toe, dat steeds meer mensen zich daarop aangesproken voelen.

Pieter Hellinga

penahellinga@gmail.com