Geen kroketten in de hemel
Ik heb me vaak afgevraagd wat er in een kroket zit. Nu weet ik het, maar ik wou dat ik het niet wist. Onder sociale druk van enkele kennissen, verdiep ik mij sinds kort in de samenstelling van mijn eten. Op elk pakje in de supermarkt zit tegenwoordig een etiket dat daarover informeert.
Wat heb ik hier spijt van. Alles wat ik lekker vind, letterlijk al het eten waar ik van geniet, blijkt niet meer te kunnen. Als het lekker is, is het slecht! Er zitten allerlei stoffen in die funest zijn voor mijn gezondheid. En het klimaat lijdt er ook onder. Het kan echt niet meer, alles wat lekker is.
Om misverstanden te vermijden: ik ben bezorgd over het klimaat en ik ben ook een voorstander van gezond leven. Maar is voor dit laatste niet méér nodig? ‘Een gezonde ziel in een gezond lichaam’, zeiden de oude Grieken. Maar als ik met de betreffende kennissen over geestelijke zaken (de ziel) wil spreken krijg ik te horen: “Daar heb ik nu geen tijd voor.”
Tot mijn vorige parochie behoorde het dorpje De Zilk. Daar zaten meestal veertig oudere kerkgangers. Ik vertrok dan vroeg in de ochtend uit Lisse en zag tot mijn verbazing: “Het is druk op straat, zondagmorgen om negen uur!” Ik kwam tientallen ‘joggers’ tegen, soms in groepen van veertig of vijftig tegelijk, de gemiddelde leeftijd stukken lager dan die van de kerkgangers. Ieder keer vroeg ik me af: “Hoeveel tijd besteden ze aan hun geestelijk leven? Een gezonde ziel in een gezond lichaam? De nadruk ligt tegenwoordig eenzijdig op het lichaam. Is de balans wat dit betreft niet zoek in onze samenleving? Slaan we niet door naar één kant?”
Gezond eten lijkt soms een nieuwe religie. Als protest tegen deze nieuwe godsdienst heb ik daarom een besluit van zwaar gewicht genomen: Ik blijf kroketten eten. En als ze me er op aanspreken heb ik het volgende antwoord in gedachten. “Ik eet ze nu op aarde, want in de hemel hebben ze geen kroketten.” “Hoezo niet?” “In de hemel hebben ze geen kroketten want God weet wat er in zit.”
Pastoor Rochus Franken