Nieuw in Oegstgeest
De afstandsbediening, een broekriem, een veel gebruikte halsketting: waar zijn ze toch gebleven? We vonden ze na onze verhuizing niet terug. Je zoekt eens en je rommelt wat door een laatste verhuisdoos. Maar nee, niet teruggevonden. Ik heb hoop dat ik de ketting nog vind en de afstandsbediening hebben we maar opnieuw besteld. Geen tv-kijken is geen ramp maar de geliefde detective kijken op vrijdagavond is toch wel een heerlijke ontspanning. Verhuizen helpt relativeren. Wat heb je eigenlijk nodig?
Tegelijk denk ik: wij konden tenminste rustig inpakken en hoefden niet halsoverkop te vluchten. We konden sorteren en opruimen. We mochten meenemen wat we wilden, zonder bagagelimiet. Onze kostbaarheden namen we mee: brieven van lang geleden, een poëziealbum, geliefde koffiekopjes, foto’s en de levende have: man, kat en kinderen. En toch voel je je, ook al verhuis je in eigen land, vreemd in je nieuwe omgeving.
Je hebt allemaal van die per-ongelukjes. Je kunt de deur van de pastorie bij de Willibrord-kerk niet vinden, want de voordeur blijkt niet de ingang te zijn. Je vergist je in hoe lang het duurt voordat je ergens bent. Je koopt een biefstukje, schrikt van de prijs en hoort iemand zeggen: 'die koeien hebben echt een héél goed leven gehad!' Mensen proberen je een tussendoor-paadje uit te leggen, maar je kent de situatie nog niet goed genoeg om ‘daar rechts en dan het klaphekje door’ te snappen.
Het is leerzaam om nieuwkomer te zijn. Je kijkt met open ogen. Je ziet dingen die anderen niet zien omdat ze eraan gewend zijn. Je merkt hoe fijn het is als mensen vriendelijk zijn als ze je wegwijs maken. Dat er mensen zijn die ‘welkom’ zeggen.
Het enige waar ik door de verhuisdrukte nog niet aan toe ben gekomen, is rustig in de zon zitten. Gelukkig is het bijna vakantie! Dan zijn we voor even allemaal nieuwkomers, reizigers. Dan ontdekken we hoe fijn het is om thuis te komen. Laten we het samen in onze straten, buurten en etages maken tot een goed thuis.
Richtsje Abma