Bent u daar eindelijk?
Toen ik in opleiding was, moesten we in het laatste jaar moeilijke situaties oefenen. Dat deden we in de vorm van een soort toneelstukje; een rollenspel. We moesten een pastor spelen die op huisbezoek ging bij iemand die al tientallen jaren niet meer naar de kerk geweest was. Je belde aan en dan deed een mevrouw open die zei: “Nou, nou, nou, bent u daar eindelijk.”
Hoe reageer je dan? De meesten begonnen zich te verontschuldigen. “Nou, mevrouw neemt u me niet kwalijk. U bent niet de enige. U hebt geen idee wat de mensen allemaal van me verwachten. Ik heb het zo druk. Ik heb deze week al drie uitvaarten gehad. Kijkt u eens, hoe vol mijn agenda is.” En iedere keer sloeg die mevrouw de deur dicht: “Nou, als uw agenda zo vol is, dan hoeft het helemaal niet meer hoor!”
Eén van de studenten pakte het anders aan Toen die mevrouw zei: “Bent u daar eindelijk.”, antwoordde hij: “Gaaf, fijn dat u naar mij hebt uitgekeken.”
“Bent u daar eindelijk.” Eindelijk. Een klein woordje, maar je kunt het op heel verschillende manieren uitleggen. Ik vraag me wel eens af of wij dingen niet te vaak op een negatieve manier uitleggen. In dat rollenspel voelden de meesten zich meteen aangevallen. Ze vroegen niet eerst: “Wat bedoelt u eigenlijk?” Nee, ze wisten al wat die mevrouw bedoelde. En dat was negatief. Als we gewoon vragen wat er bedoeld wordt, blijkt het vaak niet zo negatief. Of er is sprake van een misverstand. Maar vaak gedragen we ons alsof we de gedachten van anderen kunnen lezen.
Dat kunnen we niet. Daarom is het zo belangrijk dat we echt luisteren. Wie luistert, komt erachter wat een ander bezighoudt. Ieder mens heeft twee oren gekregen en één mond. Luister twee keer zoveel als dat je praat. Luisteren maakt het mogelijk vragen te stellen die aansluiten op de beleving van een ander. Vragen stellen opent niet alleen deuren in de wereld van de ander, ze getuigen tevens van interesse. Luisteren, is mijn ervaring, maakt het leven ongelofelijk boeiend.
Pastoor Rochus Franken