Aswoensdag
Op het moment dat ik deze column schrijf is het the day after. Het ondenkbare is gebeurd: de eerste aanvalsoorlog in Europa na de Tweede Wereldoorlog is werkelijkheid geworden, met alle afschuwelijke leed waarmee oorlog gepaard gaat. Bombardementen, doden, gewonden, vluchtelingstromen die op gang komen. Burgers die gemobiliseerd worden voor de oorlog.
Ik was op huisbezoek bij een ouder gemeentelid. Zij vertelde dat er gelijk herinneringen en beelden bij haar naar boven kwamen uit haar eigen jeugd, zij was 11 toen de oorlog begon in Nederland. Ik spreek over de oorlog in Oekraïne met mijn zoon van 11, voor hem voelt het allemaal nog ver weg. Ik hoor op de radio dat op de Dam jongeren uit Oekraïne en uit Rusland gezamenlijk demonstreren tegen de inval van Poetin in Oekraïne. Ik hoor dat ook in Rusland mensen de straat op gaan om te demonstreren; ze worden opgepakt.
Kerkleiders in Oekraïne en elders reageren verslagen of verontwaardigd op de Russische aanval op Oekraïne. Zelfs de aan Moskou gelieerde Orthodoxe Kerk in Oekraïne bekritiseert Poetin en spreekt over broedermoord. ‘Een herhaling van de zonde van Kaïn die zijn eigen broer uit jaloezie doodde.’ Ik lees over een oproep van paus Franciscus om van Aswoensdag een ‘wereldwijde dag van vasten en gebed voor vrede’ te maken.
Wanneer u deze column leest is het Aswoensdag, voor vele christenen lokaal en wereldwijd het begin van de veertigdagentijd. In de H. Willibrordkerk kun je vandaag een askruisje halen. Wanneer je het askruisje ontvangt spreek de voorganger uit: 'Gedenk, mens, dat je stof bent en tot stof zult wederkeren'. Dit jaar zal ik mij verbonden voelen met al die mensen in de Oekraïne, die aan den lijve voelen hoe kwetsbaar wij mensen zijn.
Ik zal bidden om vrede, zoals ik nu doe. Ik luister naar een gezongen gebed om vrede:
Da Pacem Domine in diebus nostris.
Geef vrede, Heer, in onze dagen.
Ds. Rian Veldman