Verwondering
In zeker 30 jaar niet zo’n leuk Sinterklaasfeest gehad. Kleindochter van ruim 2,5 jaar kon er dagenlang niet over uit, dat Piet bij opa en oma thuis pepernoten kwam strooien en een zak met cadeautjes in de gang achterliet. En dat ze de goedheiligman himself in het huis van Sinterklaas een handje had gegeven. Een en al verwondering over wat er gebeurt. Nu kijkt ze weer vol verwondering naar de kerstboom met glinsterende ballen en lichtjes. En naar het stalletje eronder.
‘Zo mooi wordt het nooit meer, als die allereerste keer’
De verwondering van een klein kind is jaloersmakend, vindt u dat ook niet een beetje? Je maakt alles voor het eerst mee, waardoor het allemaal een diepe indruk op je maakt. Harrie Jekkers zingt: ‘Zo mooi wordt het nooit meer, als die allereerste keer.’
Geldt dat ook niet voor kerst? Op tv zie ik er zoetsappige reclamefilmpjes over langskomen. En weer dat kerstverhaal; kindje in de kribbe, engelen, herders, wijzen uit het oosten. Wat heeft het je nog te zeggen? Van kerst blijft vaak niet veel meer over dan gezellig tafelen in een even gezellig versierd huis. Zoals in die reclamespotjes. Zo kom je de donkere decembermaand wel door. Laatst hoorde ik voor het eerst iemand zeggen dat Christus in jòu geboren wil worden. Elke dag opnieuw. Dat zou je een continue kerst kunnen noemen. Die visie maakt voor mij lekker concreet wat de engelen in het kerstverhaal zongen Vrede op aarde! Want die begint toch altijd bij jezelf? Deze frisse blik op Kerstmis stelt mij en ons allemaal voor de vraag wat we daarmee doen.
Met deze invalshoek zie ik kerst ook al een beetje om mij heen gebeuren. In onze straat zijn we begonnen met een lief- en leedstraat; fantastisch initiatief van de gemeente Oegstgeest. In mijn ogen gebeuren er meteen al kleine wonderen: buren die elkaar voor het eerst in 20 jaar spreken, elkaar opeens herkennen in de straat, aandacht hebben voor elkaar. Is dat niet de kerstgedachte? Ik ben weer een en al verwondering en wens u allen een gezegend kerstfeest.
Mieke Kerkhof-Scheenaard