Het einde als begin
De afgelopen weken las ik een prachtig boek Het einde als begin van Tiziano Terzani. Hij was vele jaren correspondent van Der Spiegel en deed verslag van de omwentelingen in o.a. Vietnam, Cambodja en China. Het boek heeft als ondertitel Gesprekken met mijn zoon over het leven. In de laatste maanden van zijn leven vertelt hij zijn zoon over ervaringen en inzichten die het leven hem hebben opgeleverd. Wat er goed is gegaan, wat niet, wat bleek later anders dan eerder gedacht en wat heeft hij ervan geleerd.
In Oegstgeest staan de Gemeenteraadsverkiezingen voor de deur. Op 16 maart 2022 mogen wij leden voor de nieuwe gemeenteraad kiezen, in onze gemeente die nu al meer dan 25.000 inwoners heeft. Concreet betekent dat de gemeenteraad straks geen 19 maar 21 leden zal tellen.
Wij zijn genaderd bij het einde van deze raadsperiode, we staan aan het begin van een nieuwe, de politieke partijen maken zich ervoor op. En dan komt onvermijdelijk de vraag: wat is er de afgelopen periode bereikt, wat is er anders geworden, wat hebben we laten liggen, wat is er niet goed gegaan en wat kan beter? En wat hebben we nodig?
Laten we het niet direct hebben of de al dan niet zelfstandigheid van Oegstgeest. Dat is nu niet direct aan de orde. Veel meer van belang is mijns inziens de vraag of we nu en voor de komende periode in staat zullen zijn het vele werk bestuurlijk en ambtelijk op een voldoende kwantitatief en kwalitatief niveau te realiseren. Alleen als gemeente en naar verwachting en noodzaak samen met andere participanten en organisaties.
Er liggen nog vele dossiers die om oplossingen vragen. Zijn we daarop goed voorbereid, kunnen we het aan? Ik noem er enkele.
Kwetsbaar is de ambtelijke organisatie. Versterking daarvan lijkt noodzakelijk.
Knellend is de bebouwingsgraad van Oegstgeest. Met alle toegezegde plannen voor de toekomst lijken de grenzen aan de groei binnenkort bereikt. En in het spoor daarvan is een goede verdeling van woningen over de diverse bewoners-doelgroepen van groot belang.
Op het terrein van het onderwijs is nieuwe en aangepaste huisvesting voor Leo Kanner- en GDT-school op korte termijn nodig.
Als we naar de nabije toekomst kijken, met o.a. de invoering van de omgevingswet in juli 2022, zal dat een geweldig grote inspanning vragen van ambtelijk en bestuurlijk Oegstgeest.
Het proactief betrekken van de kennis en kunde van inwoners bij de plannen is mijns inziens vanuit democratisch perspectief noodzakelijk. En dan heb ik het niet alleen over het deel dat nu al actief is, maar juist over de vele nieuwe inwoners, afkomstig van buiten Oegstgeest, statushouders, expats, etc.
Het lijkt mij verstandig om nu al te beginnen, een klein half jaar vóór de verkiezingen, dat politieke partijen met de gemeentelijke organisatie rond de tafel gaan, nu het in deze Corona-luwte fysiek weer kan. Om met elkaar te spreken over wat goed is gegaan, waar we trots op zijn, wat we zeker moeten vasthouden en wat we daarbij kunnen versterken. En wat de knelpunten zijn die gezamenlijk om oplossingen vragen.
In de Algemene Politieke Beschouwingen kunnen alle partijen zich van hun goede kant laten zien om daar alvast inhoud aan te geven, zodat er daarna een ronde-tafel-bijeenkomst kan worden gehouden.
Laten we er nu mee beginnen en niet wachten tot na maart 2022. Dan is het naderende einde tegelijk een goed begin.
Harry Vissers
Harry Vissers is een nieuwe columnist. Hij woont sinds 1977 in Oegstgeest en werkt als bestuursadviseur en coach. In Oegstgeest was hij o.a. actief betrokken bij de oprichting van de Montessori Basisschool in 1985, raadslid voor D66 in de periode 1986-1994 en voorzitter van de Vereniging Oud Oegstgeest in de periode 2006-2013