Mijn ervaringen tijdens het eerdere Taliban-regime
column n Deze dagen herinner ik me de tijd in Afganistan tijdens het eerdere bewind van de Taliban. Toen de Taliban de macht overnam was ik zes jaar en was ik net begonnen op de basisschool.
Een donkere periode volgde. Als kind weet je niets van politiek maar je ontkomt niet aan het lelijke en onaardige gedrag van de mannen met lange, vaak vieze zwarte jurken, zwarte tulbanden en lange haren en baarden. Het leken wel monsters. Opeens ben ik mijn school, mijn vriendjes, mijn juf en in het algemeen mijn dromen kwijt. Mijn vader wordt werkeloos, met mijn zus en broer moet ik thuis blijven. Ik vroeg aan mijn moeder waarom ik niet naar school kon gaan, mijn moeder antwoordt dat het is omdat ik een meisje ben en meisjes mogen niet naar school. Vanaf toen dacht ik waarom is dat? Wat is het verschil tussen mij en een jongen. Vanuit ons raam kon ik naar beneden kijken en naast ons was een huis waar een belangrijke commandant van de Taliban woonde. Het was er altijd druk, ze liepen altijd met wapens. Er reden auto’s af en aan en ze hadden altijd op hoog volume islamitische spreuken en gedichten aan staan. We konden er vaak niet door slapen. Het ging door van vier uur in de ochtend tot laat in de avond. We hadden nooit rust. Mijn moeder had vaak verhalen en sprookjes verteld, die soms over andere werelden gingen. Ik dacht wel eens dat we dood waren en in zo’n andere wereld terecht waren gekomen, een akelige wereld.
We hadden onze televisie in moeten leveren, we konden geen muziek afspelen, er was geen radio. We hadden maar weinig speelgoed. Alles wat kleur en plezier geeft aan het leven was verdwenen. Ik bedenk me nu soms hoe het voor de volwassenen moet zijn geweest. Heel veel mensen verloren hun baan, hun huis. Veel mensen die voor de regering hadden gewerkt of voor de politie en dergelijke werden vermoord. Veel mensen zijn gevlucht en moesten alles achterlaten. Voordat de Taliban kwam was er ook al oorlog en in de steden waren erg veel huizen vernield. Zoveel pijn en verdriet, zulke traumatische gebeurtenissen zijn er zo’n lange tijd voor de mensen in Afghanistan geweest.
Nu de Taliban weer aan de macht is, komen er zoveel herinneringen terug. Ik moet steeds denken aan de mensen in Afghanistan en vooral aan de kinderen. ‘s Nachts moet ik er vaak door huilen, overdag kan dat niet voor mijn eigen kinderen. Mijn keel knijpt dicht door hun verdriet. Waarom moeten de kinderen in Afghanistan zoveel nare dingen meemaken? Een volgende keer zal ik meer vertellen hoe het leven in die zes jaar onder Talibanregime is verlopen.
Nazanin Amini
Nazanin Amini woont sinds 2016 in Oegstgeest en is met haar man en kinderen vanuit Afghanistan naar Nederland gevlucht.