COLUMN - Nazanins gedachten over Nederland
Op dit moment hebben de mensen in Afghanistan heel veel problemen, nog meer dan vroeger.
Er wordt nog steeds onderhandeld door de regering met de Taliban over een vredesverdrag. Een voorwaarde was dat de gevangenen van de Taliban vrijgelaten werden. De buitenlanders zouden het land moeten verlaten. De Taliban zou stoppen met geweld tegen de bevolking. Ze hebben zich niet aan die beloften gehouden.
In de noordelijke provincies van Afghanistan hebben de Taliban een oorlog gevoerd en zijn ze aan de macht gekomen. Alleen de wijk in de stad waar de gouverneur is en de regering van die provincie zit, is niet onder hun invloed. Naar die wijk komen heel veel vluchtelingen. De gouverneur heeft scholen beschikbaar gesteld voor hun opvang, maar er zijn er veel te veel. In deze provincies is het nu heel warm, rond de 40 graden. De mensen zitten op straat, zonder bescherming, zonder eten en drinken. Ook de mensen die in deze provincies wonen hebben het erg moeilijk. De Taliban maken de hoogspanningsmasten van de elektriciteit kapot. Om die weer te maken kost tijd en geld, dat eigenlijk voor andere doelen was bestemd. Er is heel weinig water, ook omdat de elektriciteit niet werkt. Misschien heeft een persoon in een straat een waterput, en daar komt dan iedereen naartoe. De mensen zijn heel bang om naar buiten te gaan. Er kunnen altijd kleine scherven van raketaanvallen door de lucht vliegen en die zijn erg gevaarlijk. De scholen en universiteiten zijn al maanden dicht, door de oorlog en de coronacrisis. Heel veel mensen hebben geen werk. Omdat mensen zo opgesloten zitten thuis is het geweld tegen vrouwen en kinderen ook erg toegenomen. De mensen zijn depressief geworden.
De Mojahedin zijn ook weer aan de macht gekomen. Deze groep heeft vroeger tegen de Russen gevochten en ook tegen de Taliban. Toen die verdreven waren en er een nieuwe regering kwam, leken de Mojahedin opgegaan in de gewone bevolking. Maar nu komen ze weer te voorschijn tegen de Taliban, omdat ze zien dat hun eigen provincies en eigen mensen in gevaar komen. Hoe ze eraan komen weet ik niet precies, maar ze hebben een grote hoeveelheid wapens. Ze vechten in die provincies samen met het regeringsleger tegen de Taliban. Toch zijn de vrouwen ook voor hen bang.
Het tweede probleem is corona. Er zijn heel veel patiënten maar weinig zuurstof in de ziekenhuizen. Zuurstof is erg duur en soms moeten mensen dat zelf betalen, wat niet iedereen kan. Er waren maar weinig vaccins beschikbaar en de mensen de het meest kwetsbaar waren kregen die niet. Wie de vaccins hebben gekregen werden vaak toch ziek omdat de vaccins niet goed bewaard waren. De regering had zich bezig moeten houden met het bestrijden van corona maar alle aandacht ging naar de onderhandelingen met de Taliban. Daarnaast houden de mensen zich niet aan de maatregelen, zoals mondkapjes dragen en afstand houden. Ook de grenzen zijn open gebleven. Er zijn nog steeds feestjes met grote hoeveelheden mensen. Heel weinig mensen dragen mondkapjes en blijven thuis als ze ziek zijn. Het is taboe als iemand door corona overlijdt, er wordt een andere doodsoorzaak opgegeven. Er komen veel mensen naar de begrafenis, zo verspreiden de besmettingen zich. Nu is er ook nog een andere ziekte, die via de buurlanden naar Afghanistan is gekomen. Het wordt de zwarte schimmel genoemd, het is ook besmettelijk en er tot nu toe geen medicijn voor.
Veel mensen overlijden door oorlog en het geweld, vooral jonge mensen. Ook gaan veel mensen dood door corona. De mensen voelen zich alsof ze in een diepe put zitten, waar ze niet uit kunnen komen en even lekker kunnen ademhalen. Als je in grote delen van de wereld een kind vraagt wat hij wenst, antwoordt die dat hij naar een pretpark wil of speelgoed wil hebben. Als je in Afghanistan aan een kind vraagt wat hij het liefste wenst, zegt hij dat in mijn land en in de wereld de oorlog ophoudt en mensen niet zomaar dood gaan. Toen ik klein was, was er ook oorlog in Afghanistan en dat was ook mijn wens. Zo is dat nu nog steeds de wens van de mensen in Afghanistan.
Nazanin Amini
Nazanin Amini woont sinds 2016 in Oegstgeest en is met haar man en kinderen vanuit Afghanistan naar Nederland gevlucht.