Vredig ‘vacare’
Zomervakantie. Eindelijk. Wat een jaar was het. Onvoorziene overstromingen, kille aanslagen, gewelddadige conflicten, vernietigende drugs, groot onrecht, dieprode pandemie, geestelijke nood. Wat mij betreft is dat voor ons in Oegstgeest niet alleen iets van horen zeggen. En waar verlangen we dan ten diepste naar? Zou het rust zijn? Of – liever gezegd – vrede? Vrede in de zin van heelheid, harmonie, recht, voorspoed en welzijn. In deze tijd koppel ik dat ook aan vakantie, afgeleid van het Latijnse ‘vacare’ wat ‘vrij zijn’ betekent.
Vrede heeft zo voor mij alles te maken met tot rust komen. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat ons dat best niet vaak zomaar lukt. Mij in elk geval heel regelmatig niet. Aandachtstraining of ‘mindfulness’ is dan niet de wonderolie van ons bestaan. Zo werd ik door alle onrecht en rampspoed dichtbij en veraf vorige week overvallen door een knagend, deprimerend en machteloos gevoel. Allesbehalve vredevol dus. Alsof de grond onder je voeten van een leven, waarvan je hoopte dat het redelijk onder controle was, wordt weggeslagen. Vakantievoorpret weg.
‘Vrij zijn’
Je kan het dan hogerop zoeken. Bidden misschien? Ik laat dat zo maar achterwege. Gelukkig blijkt die bijzondere vrede groter dan mijzelf en kan deze zich zo maar weer over mij ontfermen. Deze keer was het na een week waarin veel allesbehalve vredig was tijdens de kerkdienst in het Duinzicht College door het prachtige lied Calm me, Lord’ van Margaret Rizza. En dan gaat het niet om mij, maar om ons:
Calm us, Lord, as You calmed the storm
Still us, Lord, keep us from harm
Let all the tumult within us cease
Enfold us, Lord, in Your peace
Het zo bijzonder dat die vrede, die ik iedereen gun, velen met mij nu of later dagelijks kleur en betekenis geeft. Uiteindelijk is dat echt vredevol ‘vacare’.
Jelle Wesseling