De kunst van het nietsdoen
Ik zat ooit met een oom van mij tijdens een vakantie op een bankje. Het bankje lag aan een mooi stuwmeer in de Eifel. Er waren verder geen mensen. Je hoorde alleen het water. Verder was het volmaakt stil. Mijn oom wou eigenlijk alleen maar op dat bankje zitten en niets doen. In het begin vond ik dat moeilijk. De stilte maakte me zenuwachtig. “Kom, laten we verder gaan.” Hij wou blijven zitten en er daalde een zalige rust over ons beiden. Wat is dat heerlijk! Wanneer ik aan dat moment terugdenk, realiseer ik me: “We zijn de kunst van het nietsdoen verleerd!”
Het wordt alleen maar erger door de sociale media. Het lijkt alsof je voortdurend op je smartphone moet kijken om niets te missen. Ik merkte het vorige week zondag. De terrassen waren open. De zon scheen eindelijk volop. Maar waar mensen vroeger relaxed op een terrasje zaten, zag ik nu voortdurend mensen die bezig waren met hun smartphone. “Mis niets!”
En zo ben je de hele dag bezig en druk. Je hebt een heleboel te doen. Maar als je eindelijk in je bed kruipt s‘avonds heb je het gevoel dat je niets blijvends tot stand hebt gebracht. We gaan van het ene karwei naar het andere, maar waar het allemaal voor dient? Wanneer heb je ooit eens tijd om daar over na te denken?
In de Oegstgeester Courant van 27 mei lees ik onder de kop ‘Sprookjesachtig overnachten in het streekhuisje’, dat er een‘pipowagen’ in de tuin van Oud Poelgeest heeft gestaan. “Actieve bloggers, vloggers en influencers kwamen daar overnachten.” Eén van hen schrijft dat de nachtrust heerlijk was, met alle geluiden die bij het bos horen. Hoewel ik me afvraag waarom deze activiteit alleen voor een select gezelschap lijkt bedoeld, brengt ze me wel op een idee: Ik haal mijn oude tent weer uit de mottenballen en ga deze zomer ergens in een bos overnachten!
"Waar doe ik het allemaal voor?” Om dichter bij een soort antwoord te komen heb je stilte nodig. Een nachtrust waarin je alleen de geluiden van het bos hoort. Er moet een soort leegte in mij komen, een ruimte die niet gevuld is met dingen die ik nog moet doen of waar ik me zorgen over maak. Dan sta ik misschien meer open voor Iemand die mij iets van een antwoord kan aanreiken.
Pastoor Rochus Franken