Verwendicapt
Verwendicapt. Een geniaal woord, dat geen uitleg nodig heeft. Eerlijk is eerlijk, ik heb het woord niet zelf bedacht. Een kortere omschrijving kan ik niet bedenken voor een aandoening die epidemische vormen lijkt aan te nemen. En die volop ruimte krijgt om door te woekeren. Overbezorgde ouders, politici, journalisten, allemaal dragen ze daaraan bij. Het maakt de samenleving er niet menslievender van. Een dieptepunt van deze epidemie vind ik de link die Forum voor Democratie legt tussen corona maatregelen en vrijheidsberoving tijdens de Tweede Wereldoorlog. Je moet maar durven. Dicht bij huis vind ik een ander dieptepunt het voorstel om nieuwkomers in het Hoefijzergebouw om het Wilhelminapark te leiden. Zo probeert het gemeentebestuur na eerdere bezwaren tegen de komst van asielzoekers de bewoners tegemoet te komen in hun eigen bubble. ‘Anders krijg je er zoveel verkeer.’ Ik denk niet dat deze groep mensen een auto heeft.
Een kijkje in de tijd waaraan FvD refereert. Momenteel lees ik ‘Het verstoorde leven’, een dagboek van Etty van Hillesum. Een jonge joodse vrouw die de oorlog niet overleefde. In haar dagboek lees je hoe het net zich om haar sluit. Eerst mocht zij niet meer in het park, toen niet meer in de tram, levensmiddelenwinkels. Wie niet joods was, mocht dat allemaal wel. Het was geen regel voor haar eigen bestwil. Zij zou niet begrijpen waar wij nu over klagen. Steeds meer mensen om haar heen verdwenen; weggevoerd naar concentratiekampen. Haar reactie: Etty trainde zich. Haar lichaam en geest bereidde ze voor op de situatie die haar te wachten stond. En ze bleef in staat lief te hebben, ook haar vijanden. Dat daagt mij uit.
Nog een joodse vrouw die ons iets te zeggen heeft. Zij overleefde de oorlog wel, al had het letterlijk geen dag langer mogen duren. Edith Eva Eger likte haar wonden na de oorlog. Ook zij haatte niemand, ondanks haar ijzingwekkende geschiedenis. Zij werd psychologe en is op hoge leeftijd nog actief. Haar therapie aan mensen met een trauma: Zie onder ogen wat je hebt meegemaakt of wat er gebeurt. En stel je dan de vraag: Wat nu? Dan kun je verder met je leven. Ultieme levenskunst. Lees haar boek ‘De Keuze' eens. Als Edith dit kan, moet ik toch ook in staat zijn mijn zelfgerichte belangen opzij te zetten?
Die simpele vraag ‘Wat nu?' maakt ons tot volwassen mensen die tegenslag en veranderingen kunnen hanteren. En een samenleving die ruimte biedt aan iedereen.
Mieke Kerkhof-Scheenaard