Reddende held
Heeft u zich wel eens in elkaar laten slaan om een ander te redden? Ik heb nooit die afweging hoeven maken. Ondanks al je idealen weet je pas wat je doet als je ervoor staat.
Vorige maand berichtte het NOS-journaal over het overlijden van Lammy Drenth, een 93-jarige Groningse vrouw. Ik had nooit van haar gehoord, maar het was terecht dat ze postuum uitgebreid de aandacht kreeg. Ik zal haar nu nooit meer vergeten.
Lammy's vader pleegde een levensgevaarlijke daad van verzet
Tijdens de Tweede Wereldoorlog verborgen haar ouders 15 onderduikers, voornamelijk Joodse mensen. Zo groot was hun boerderij niet eens, en ze hadden al een groot gezin. Voordeel was dat ze niet in een drukke straat woonden. Lammy was toen een tiener. Later vertelde ze dat haar vader doodsbang was toen de oorlog uitbrak. Maar toen puntje bij paaltje kwam opende hij, samen met zijn vrouw, zijn hart en deuren. Een levensgevaarlijke daad van verzet.
Om geen verdenking op haar familie te laden, ging Lammy op het kantoor werken van de NSB in hun dorp. Hoorde ze meteen interessante nieuwtjes, zoals plannen voor razzia’s. De list werkte, de onderduikers zijn nooit ontdekt en overleefden allemaal de oorlog. Zij trouwde later met een van de onderduikers. Maar nu komt mijn punt. Natuurlijk werd Lammy gehaat door haar dorpsgenoten. Ze werd uitgejouwd en regelmatig letterlijk bont en blauw geslagen. De termen die ze naar haar hoofd kreeg kunt u zich zo ongeveer voorstellen. Maar ze zei nooit iets. Ze onderging het zwijgend. En ging door.
Er is een bekend gezegde: Wie één mens redt, redt de wereld. Zij en haar familie redden er 15!
Deze vrouw is mijn held. En een spiegel om af en toe in te kijken. Hoe onzelfzuchtig durf ik te zijn?
Mieke Kerkhof-Scheenaard