Oegstgeest: een kinderdorp?
Interessante en ook stressvolle tijden zijn het toch. Helemaal wanneer je dagelijks naast het NOS-journaal ook regelmatig CNN, BBC-World News, een paar dagbladen en de Oegstgeester Courant volgt. De samenleving wordt steeds kortademiger, lijkt het wel. De voortdurende pandemie, de ontwikkelingen rond de nieuwe vaccins, onze “very stable genius” Trump die ons maar blijft verrassen, de Brexit en niet te vergeten de kinderopvangtoeslagaffaire. En dan natuurlijk de nieuwe naam voor de Vereniging Oud Oegstgeest die vanaf nu de Historische Vereniging Oegstgeest gaat heten. Het zal natuurlijk weer stom toeval zijn maar met dezelfde afkorting als haar politieke spreekbuis Hart Voor Oegstgeest. Ik bedoel maar. Overal wat.
In mijn jonge jaren hadden we een populair tv-programma over een fictief Amsterdams buurtcafé “”t Schaep met de 5 Pooten”. Een van de hits uit dat programma was “Vriendschap, liefde, broederschap komen nader, stap voor stap. Ja dat is waar. Vriendschap, liefde, broederschap, het zijn geen loze kreten. We leven echt niet voor de grap, dat mag je nooit vergeten. Nee, we benne op de wereld om mekaar, om mekaar te helpen niet waar”.
Is dit wat ons nog kenmerkt als samenleving? Op mondiaal niveau lijkt het er niet echt op. Ook landelijk en zelfs in Oegstgeest lijkt het met de vriendschap, liefde en broederschap niet meer altijd even best gesteld.
Tijdens de eerste corona-golf had ik nog het gevoel dat we meer naar elkaar en de omgeving omkeken, meer rust en bezinning, meer aardigheid. Kortom een beetje “we benne op de wereld om mekaar te helpen niet waar”. Tijdens wandelingen stapten we daarom vriendelijk een paar meter opzij om voorbijgangers voldoende ruimte te geven.
Inmiddels ben ik erachter dat ik wel erg naïef was. Steeds meer mensen lijken anticiperend op het post-coronatijdperk vooral weer bezig hun eigen belang zo duidelijk mogelijk te articuleren. Zichzelf te manifesteren en nauwelijks te letten op de belangen van anderen. Of het nu om Endegeest gaat waarbij de leerlingen van de Leo Kanner omwille van het behoud van de gewaardeerde open en groene leefomgeving voor de zoveelste keer in de steek gelaten zijn.
Of om het steeds irritanter wordende parkeergedrag. Dan blijkt een open leefomgeving ineens minder urgent. Ik heb altijd begrepen dat de stoep voor spelende kinderen is, voor voetgangers en mensen die minder goed ter been zijn. Dat wordt in Oegstgeest kennelijk anders gezien. Straat na straat staan auto’s op stoepen geparkeerd met nauwelijks ruimte om ze te passeren. Een bord met een parkeerverbod heeft hier kennelijk de functie van kleurrijke versiering. Een vroegere kennis van me vertelde me dat hij zijn kinderen de raad gaf om in voorkomende gevallen tijdens hun spel gewoon over de foutgeparkeerde auto’s te lopen. Het zal ongetwijfeld niet zijn toegestaan en ik hoor de VVD als de Vroempartij al weer schreeuwen dat dit een schandelijke vorm van autootje pesten is maar toch heeft het iets moois namelijk kinderen die hun eigen domein proberen terug te veroveren.
Ik vrees echter dat kinderen en jongeren in Oegstgeest in plaats van gebruik te maken van de vrije ruimte en de creativiteit van de straat het zullen moeten doen met de geconditioneerde en voorgeprogrammeerde ontspanning van de hockey, tennis en voetbal. Om vervolgens het voorbeeld van hun ouders te moeten volgen door na de vaccinatiecampagne gezellig met z’n allen in de file naar de overvolle Alpen te rijden. Om zich daar van superdrukke liften over drukbevolkte zwarte pistes in een o zo gezellige polonaise naar de virusrijke après ski te begeven.
In veel gezinnen speelt op dit moment al ongetwijfeld de vraag “wanneer kunnen we boeken?” Nou, als ik dan echt zou mogen kiezen dan blijf ik toch maar liever thuis desnoods met een wortelkanaalbehandeling.
Tim van Tongeren
Schrijverstegels
Jammer dat de gemeente geen heil ziet in het opknappen van de schrijverstegels. Ik herinner mij nog de feestelijke presentatie tien jaar geleden onder het motto Oegstgeest schrijversdorp. Een initiatief van de gemeente Oegstgeest, die een fraai blad met plattegrond en info over de eerste twaalf schrijvers presenteerde met de oproep: “nieuwe schrijvers kunnen zich melden bij de gemeente”. Nu laat men weten dat de tegelfabriek failliet is, het ontwerpdocument zoek en het budget op. Alternatief: een paar muurgedichten (goed idee, maar wie biedt meer muren aan?) en lezingen met Oegstgeester schrijvers. Het probleem wordt er niet mee opgelost.
Laatst werd ik aangesproken door Engelse bezoekers van Oegstgeest die mij naar de betekenis van zo’n (beschadigde)tegel vroegen. Ik schaamde mij er iets over te zeggen.
De grootste schade aan de tegels werd overigens niet alleen door vandalisme veroorzaakt, maar door de keuze van de locatie.
Ik mijn geval stonden er tien jaar geleden nog geen marktkramen tegenover AH in de Kempenaerstraat. De afgelopen jaren staat daar bijna elke dag een kraam. Ik heb gezien hoe de scherpe ijzeren schragen van die kramen mijn tegel ernstig beschadigden. Toen ik de eigenaren erop aansprak, beloofden ze beterschap, maar toen was het onheil al geschied.
Is er een creatieve, niet kostbare oplossing? Zeker: bevestig bij de ingang van een aantal openbare gebouwen (gemeentehuis, dorpscentrum, bibliotheek etc.) “Schrijversbordjes” met de naam van de schrijver en een korte, pakkende tekst uit hun werk. Van hetzelfde materiaal als een staatnaambordje, maar iets groter.
Verwijder de ernstig beschadigde tegels en kies in plaats daarvan voor zo'n bord. Je kan dan een "schrijversroute” maken, een wandeling langs de muurgedichten, de minst beschadigde stoeptegels en de schrijversborden. Presenteer dat in een leuke gids met plattegrond en plan in de route enkele gelegenheden waar je iets kan drinken. Op die manier kan zonder veel moeite het initiatief van tien jaar geleden een inspirerend vervolg krijgen.
Ronald da Costa