Afscheid
Het is een roerige tijd. Van macro-niveau (de presidentsverkiezingen) en Covid 19 die het sociale leven plat legt, tot het microniveau van mijn werk en leven. Over dit laatste niveau wil ik het hebben.
Partir, c'est mourir un peu...na meer dan zes jaar neem ik afscheid van de Protestantse gemeente Oegstgeest en daarmee ook van het dorp waar ik de afgelopen jaren met heel veel plezier gewoond heb. Ik kan niet zeggen dat ik tot nu toe ver van de mij bekende grond ben geweest. De meeste tijd van mijn leven heb ik in of rond Oegstgeest doorgebracht. Tot nu dan, want eind november verhuis ik naar Maastricht om daar de Protestantse gemeente Maas Heuvelland te gaan dienen. Voor veel Oegstgeestenaren met ruime internationale ervaring is dat nog steeds heel lokaal. Voor mij staat het bijna gelijk aan emigreren. Niet alleen de cultuur en levenswijze van de Limburgers is anders is mij door veel mensen verteld, ook de protestantse gemeente heeft een andere plek in de samenleving. In Oegstgeest werkten tot voor kort drie fulltime predikanten in onze PKN-gemeente. Een ongekende luxe in deze tijd van ontkerkelijking. Het geeft ook aan hoe groot en betrokken de gemeenschap hier is. In het diepe Zuiden is de Protestantse kerk een minderheidskerk. De Sint-Janskerk (Protestants) en de Basiliek van Sint Servaas (Rooms Katholiek) staan gebroederlijk naast elkaar op het Vrijthof, gescheiden door een straat die Het Vagevuur heet. De Sint Servaas is niet alleen fysiek veel groter, hij vertegenwoordigt ook vele malen meer gelovigen. Een goede les in nederigheid dus. Is naar Maastricht gaan dan wel zo’n goede keus?
Want wat voor de PGO geldt is evenzeer waar voor het dorp Oegstgeest. Dat mag dan bescheiden zijn, er is heel veel kennis en een enorme bereidheid om de handen uit de mouwen te steken. Dat bleek onder meer toen er opvang, hulp en faciliteiten nodig waren bij de opvang van asielzoekers. Ook heb ik gezien hoe waardig Oegstgeest kan herdenken op vier mei en op even gepaste uitbundige manier de bevrijding vieren op vijf mei. Op Bevrijdingsdag 2019 heb ik met enige trots gezien hoe we als kerken temidden van dat feestgedruis aanwezig konden zijn. Ik neem dus afscheid van een bijna vanzelfsprekende, maar essentiële inzet van de gemeenschap. Ik hoop dus (vooral voor Maastricht) dat ik niet zo iemand wordt die steeds verzucht: "in Oegstgeest dus…”.
Iris van der Heul