Nieuw!
U heeft vast al gezien dat ik ‘een nieuwe’ ben. Voordat je gaat lezen kijk je naar de naam van de schrijver. Ik wel tenminste.
U weet dus nog niet wat u van mij kunt verwachten. Deze maand neem ik na drie jaar het stokje over van Alice Siepelinga.
Eerst maar eens mezelf voorstellen. Bijna 20 jaar geleden verhuisde ik met echtgenoot naar Oegstgeest. Met een leeg nest. Onze kinderen hadden de leeftijd om uit te vliegen en gingen elders op kamers wonen. Even wennen dus in Oegstgeest… Dat lag niet aan mijn omgeving, ik voelde me welkom vanaf dag één. Na wat omzwervingen vond ik geestelijk een thuis bij de Nederlands Gereformeerde Kerk. En voor de Oegstgeester Courant schreef ik een aantal jaren de human interest verhalen. Mijn specialiteit. Nu dus als columnist.
Oegstgeest is een fijne woonplaats. Mooi groen, genoeg winkels. En vooral; het strand en Leiden zijn per fiets bereikbaar. Daar zijn we min of meer toch een buitenwijk van. Al is dit waarschijnlijk geen politiek correcte gedachte.
In Oegstgeest werd ik ook ontdekt als trouwambtenaar. Door de gemeentesecretaris nog wel wiens naam door iedereen waarschijnlijk alweer vergeten is. Voor ik begon duurde even, maar in de afgelopen 7 jaar heb ik een lange rij bruidsparen in ‘de echt mogen verbinden’. Wat een feest!
Als niet geboren Oegstgeestenaar vallen me hier nog steeds dingen op. Ik kende nog geen gemeentepolitiek waar – als het erop aankwam – de beslissingen niet in de kroeg, sportkantine of dorpshuis werden genomen. In Oegstgeest is het laatste woord nogal eens aan de Raad van State. Duurt wel veel langer allemaal.
De Oké, maandelijkse uitgave van de Raad van Kerken is ook bijzonder. Nergens eerder gezien of van gehoord. Net als een gezamenlijke column van gemeenteleden uit één van die kerken in deze krant. In Oegstgeest zien kerken elkaar goddank niet als bedreiging.
Ik houd van afgebakende termijnen. Voorlopig hoop ik u het komende jaar te verrassen met mijn columns.
Mieke Kerkhof