Oegstgeester idolen voorbij
Heeft Oegstgeest idolen? ’t Is maar hoe je het bekijkt. Het Griekse woordje voor idool is ‘eidolon’ en betekent onder andere ‘afgod’. Zo’n ‘afgod’ reikt verder dan een beeldje. Het heeft te maken met iets waarvan je jezelf afhankelijk hebt gemaakt. Bijvoorbeeld mijn mening, mijn geld, mijn baan of mijn status. Heb ik dan idolen?
Ik mijmerde daarover toen ik las over de apostel Paulus, die van Warmonderweg 2. Hij is in Athene en enorm gestrest als hij ziet hoe makkelijk mensen zich laten vangen door idolen. De stad is er vol van. Fanatiek als Paulus is – hij heeft immers het Licht gezien – begint hij daarom de mensen op markten en pleinen toe te spreken over wat volgens hem je echt bevrijdt. Veel beter dan een beetje dom achter eigen gecreëerde ijdele idolen aanhollen.
De reacties zijn nogal divers. Sommigen reageren denigrerend en vinden Paulus een rare babbelaar. Anderen focussen op de verschillen en gaan met eigen idolatrie over tot de orde van de dag. Opvallend genoeg is een derde groep bestaande uit vooraanstaande filosofen uitermate nieuwsgierig. Ze willen meer weten van deze dwarse denker ‘avant la lettre’. Even later doet Paulus op de Areopagus Zijn verhaal.
'Hebben we in Oegstgeest ruimte voor dit soort dwars gedenk?'
Hoe zouden wij met een Paulus omgegaan zijn? Hebben we in Oegstgeest ruimte voor dit soort dwars gedenk? Hoe vast zitten we aan onze eigen idolen, onze eigen mening, onze status, ons geld? Hoe veel lef hebben wij als Oegstgeester Dwarse Denkers om ‘out-of-the-box’ te denken? Dat geld, goed en status kansloze idolen zijn. Omdat er een al eeuwenlang een hartverwarmende uitnodiging is die veel verder gaat dan mijn beperkte voorstellingsvermogen. Een uitnodiging om vrij te zijn en die vrijheid ook voor anderen mogelijk te maken. Vrij van onderscheid des persoons, vrij van gebrek, vrij van idolen. Lijkt mij wel heel aantrekkelijk, zo’n vrijheid.
Jelle Wesseling