Normaal of luxe?
Corona blijft het nieuws domineren en ik wil daar niet ook nog aan bijdragen, maar eerlijk gezegd heeft het meeste wat er gebeurt een relatie met Corona. Bij alles wat ik plan, werk of privé, moet ik rekening houden met alle maatregelen om Corona te bestrijden.
Een spijkerbroek kopen laat me in de rij staan voor de winkel alsof ze schaars zijn en bijvoorbeeld een vergadering houden betekent een zaaltje reserveren, nadien ontsmetten, eigen koffie mee in een thermosfles en liefst thuis even naar de wc. Ik merk aan mezelf en de mensen om me heen dat de rek er een beetje uitgaat omdat niets vanzelfsprekend is of vanzelf gaat.
Ik heb ooit als vrijwilliger een werkvakantie gehouden in Roemenië. Met 25 jongeren van overal over de wereld werkten we daar in een piepklein dorpje om van een door de communisten onteigend kasteel een bewoonbaar weeshuis te maken. De wc was een gat in de grond, het water koud en het eten werd verbouwd op het land eromheen. We aten vier keer per dag, te beginnen met brood gebakken in reuzel. In de keuken rende een kip rond zonder kop, nadat hij net geslacht was. Elke nacht moesten het veld met mais en meloenen en het gereedschap bewaakt worden, anders was het vanwege de armoede de volgende dag gestolen. De stations waar we hadden moeten overstappen waren kaal met grote bakken met zand om je peuken in uit te drukken. Alles wat er was had een duidelijke functie en waarde. De overstap op terugreis naar de eerste Nederlandse trein markeerde ook meteen die naar een andere samenleving. De Nederlandse treinen hadden net een make-over gekregen. De rode banken en metalen bagagerekken hadden plaats gemaakt voor vanille-kleurige ruimten met zacht paarse, golvende vakken om je tas in de leggen. Ze waren en zijn schitterend. Maar even zo onpraktisch, want ineens kon ik die grote tas, die ik meezeulde niet meer kwijt. Ik zag Nederland ineens als een land dat de luxe had mooi te kunnen zijn, zonder zich al te druk te hoeven maken over haar toekomst. De laatste tijd moet ik af en toe denken aan die weken in Roemenië. Zo erg is het niet om alles wat er is noodgedwongen te moeten herwaarderen. En dan bedenk ik dat de moeite die alles daar kostte voor de Roemenen niet een paar maanden heeft geduurd....
Iris van der Heul