Kunstgras op het ASC-terrein
De biodiversiteit van voetbalgras is matig, maar nog altijd vele malen beter dan kunstgras: die is nagenoeg nul. Op levend gras en in de bodem daaronder, komen simpelweg allerlei insecten en andere ongewervelden voor , die zélf deel zijn van de biodiversiteit, maar ook bijdragen aan het voorkomen van bijvoorbeeld vogels en vleermuizen. En ja, ook muizen, ratten, bunzings e.d. komen er wellicht voor. Dat zijn misschien geen soorten die we graag zien, maar ze horen eenvoudigweg bij onze natuur. Het aantal ratten is overigens, afhankelijk van hoeveel eetbaar afval door de voetballers en supporters wordt achtergelaten, waarschijnlijk lager dan voorheen. Dat er gelukkig nog veel vleermuizen voorkomen, bewijst de inventarisatie die ik op 25 juni rond het terrein heb gedaan (het terrein zélf was afgesloten). Die leverde maar liefst zes soorten op. De rosse vleermuis (7x aangetroffen) en laatvlieger (1x aangetroffen) zijn soorten die specifiek boven open terrein jagen. Die én de beide dwergvleermuizen (32x aangetroffen) zullen ongetwijfeld het terrein gebruiken voor voedsel.
Waar het echter vooral om gaat is het vertrouwen dat de inwoners, vertegenwoordigd door de gemeente, hadden in de afspraak dat ASC géén kunstgras zou aanleggen (en ook geen voor vleermuizen hinderlijke verlichting zou plaatsen). Die afspraak was – los van het ‘foutje’ in het bestemmingsplan – duidelijk genoeg en zonder die afspraak zou ASC nu waarschijnlijk niet op die locatie zitten. Als we zó met afspraken omgaan als ASC van plan is, wordt Oegstgeest een stuk minder leefbaar (voor mens en dier).
Tom van der Meij
Perspectief van een voetbalgezin
In de afgelopen weken is er veel gesproken en geschreven over de komst van kunstgrasvelden bij ASC. Wat ik in die berichten miste, is het perspectief van de (jeugdige) voetballers zelf. Een kleine introductie vooraf. Ons gezin bestaat uit drie ASC-voetballers (zoon, moeder en vader) en een dochter die tot voor kort ook voetbalde bij ASC. In 2017 ging bij ons de vlag uit: eindelijk konden alle ASC-ers (cricket en voetbal) terecht op het nieuwe complex in de Overveerpolder. Hiermee kwam een einde aan de jarenlange versnippering van de club door de huur van sportvelden bij andere verenigingen. En ja, we waren ook trots dat ASC in overleg met de gemeente koos voor vier grasvelden. Want thuis vonden en vinden we dat cricket en voetbal bij voorkeur op gras gespeeld moeten worden. Echter drie jaar later moeten ook wij thuis bekennen dat de situatie onhoudbaar is geworden. De mooi aangelegde grasvelden hebben de druk van het intensieve gebruik niet kunnen doorstaan. Het gevolg is dat het aantal afgelaste wedstrijden van het juniorenteam van onze zoon in het afgelopen jaar het aantal vingers op mijn twee handen overschrijdt. Het dupeert niet alleen de ASC-voetballers maar frustreert ook de bezoekende clubs en leidt tot gemankeerde competitieresultaten. Ook trainingen gaan veelvuldig niet door om de velden te sparen. Ten einde raad is in het afgelopen jaar zelfs teruggevallen op een oud instrument: voor een aantal jeugdselectieteams werd tijdelijk een kunstgrasveld gehuurd aan de Boshuizerkade in Leiden.
Terug naar de kritische reflecties in de Oegstgeester Courant. Uiteraard staan wij ook achter het adagium ‘Afspraak is afspraak’. Aan de andere kant is het doel van elke sportclub om haar leden in de gelegenheid te stellen de sport te beoefenen. In die zin verschilt ASC niet van de Oegstgeester zusterclubs LOHC, FC Oegstgeest en Fiks waar in het verleden om dezelfde redenen besloten is om over te stappen naar kunstgras, soms zelfs met flinke financiële steun van de gemeente. Wanneer blijkt dat een op papier gemaakte afspraak in de praktijk heel erg knelt, kan je als club toch best vragen of het mogelijk is, in alle openheid, een alternatief te bespreken dat tegemoetkomt aan de diverse belangen? Het liefste had ons gezin, als voetbal- én natuurliefhebbers, ook graag gezien dat het echte gras behouden zou kunnen blijven. Het alternatief is echter goed doordacht: twee grasvelden en twee kunstgrasvelden op eigen kosten (zonder rubberkorrels!) en een nieuw natuurplan dat het park groener maakt en ontworpen en getoetst is door een erkend ecologisch bureau. En met twee kunstgrasvelden kan de jeugd bij ASC eindelijk weer toekomen aan waar het allemaal om begon: lekker voetballen en cricketten!
Sam Schoch – inwoner Oegstgeest
Groene score voor ASC, óók met kunstgras
Meerdere bezorgde dorpsgenoten zijn in het kader van de ‘kunstgrasdiscussie’ de afgelopen weken via deze krant behoorlijk fel van leer getrokken tegen ASC en haar bestuursleden. Als ASC’er in hart en nieren heeft me dat geraakt. Twintig jaar geleden meldde ik me aan als lid en vanaf dag 1 voelde dat als een warm bad. Ik speelde even in het eerste, daarna in een lager team. Ons gezin verhuisde en toen we tien jaar later terug naar Oegstgeest kwamen, gingen we alle vier – papa, mama en twee zonen – bij ASC voetballen en vrijwilligerswerk doen, als trainer, coach, scheidsrechter, achter de bar en in diverse commissies.
We hielden van de unieke accommodatie in het oude dorp, maar waren toch dolblij toen ASC naar de Overveerpolder kon verhuizen: eindelijk onze twee sporten cricket en voetbal weer bij elkaar, eindelijk konden al onze teams hun thuiswedstrijden ook weer echt thuis spelen, eindelijk weer spelen op goed gras. En samen met alle ASC’ers en talloze andere dorps- en streekgenoten, genieten van één van de mooiste sportclubgebouwen van Nederland.
Wat waren we daar als gezin, in mijn (inmiddels veteranen-)team, en bij de club blij mee in 2017! Zeker als je weet, en dat weet heel Oegstgeest, hoe lang en moeizaam de weg richting verhuizing was geweest.
En we waren niet de enigen… De aantrekkingskracht van ASC bleek enorm en de voetbaltak groeide na de verhuizing als kool. Van de allerjongste jongetjes en meisjes tot en met vitale zeventigers en alles daartussenin: vele honderden nieuwe leden meldden zich aan en het vrijwilligerslegioen moest zich in alle bochten wringen om iedereen dat te kunnen bieden waarvoor ze naar ASC kwamen: lekker en gezond sporten, in een vrolijke, fijne omgeving, met goede faciliteiten.
Om alles op ons mooie complex te kunnen bekostigen moesten we als club ook wel groeien, maar dat het zó snel zou gaan, dat had ook binnen ASC niemand kunnen bedenken. In 2017 wisten we ook dat het qua gras spannend zou worden: zouden onze grasvelden het bij een toenemend aantal leden houden? En hoe zou de combinatie cricket-voetbal uitpakken: zouden we allemaal onze sport kunnen blijven beoefenen op de manier zoals we dat graag willen?
Twee kletsnatte najaren verder weten we het antwoord op beide vragen: nee en nee. In de maanden voordat de coronacrisis uitbrak moesten talloze wedstrijden en trainingen worden afgelast. Het schaamrood stond ons vaak op de kaken als we tegenstanders al vanaf oktober hoorden foeteren over de kwaliteit van onze velden. En met het op elkaar afstemmen van de cricket- en voetbalplanning kwam de club door al die afgelastingen steeds meer in de knel te zitten.
Alle ASC-vrijwilligers willen niets anders dan het goed doen voor alle leden én voor alle gasten van de club. Gezond sporten bevorderen, voor iedereen die dat maar wil bij ASC. Ons bestuur en onze vrijwilligers hebben louter en alleen maar goede bedoelingen, voor de club, voor het dorp, voor de streek. Daar durf ik mijn hand voor in het vuur te steken.
Maar wat we in 2017 nog niet wisten en nu wel, is dit: ASC kan die goede bedoelingen niet realiseren met de huidige grasvelden.
De meeste voetballers en alle cricketers beoefenen hun sport het liefst op natuurgras. Ook ik. Toch is de roep om kunstgras binnen de club de laatste jaren steeds sterker geworden, ondanks de jaren terug gemaakte afspraak waar bezorgde dorpsgenoten en sommige lokale politici altijd aan refereren. Inmiddels hoop ik ook van harte dat ASC twee kunstgrasvelden krijgt, zodat we allemaal en onder (bijna) alle weersomstandigheden het gehele jaar door onze geliefde spelletjes kunnen blijven spelen. Zodat ASC voetbal en Ajax cricket elkaar kunnen versterken, in plaats van elkaar in de weg zitten. Dan kunnen we bijvoorbeeld samen jeugdtoernooien organiseren en daarmee onvergetelijk mooie herinneringen creëren voor kinderen dichtbij en ver weg.
En dus begrijp ik het maar al te goed, én stel ik het enorm op prijs, dat onze bestuurders in hun vrije tijd de kunstgrasmogelijkheden onderzoeken. Dat is immers in het belang van duizenden sporters – ASC’ers én hun gasten, ook die van bijvoorbeeld FC Oegstgeest, van alle Leidsche clubs en van al die andere voetbal- en cricketclubs uit de regio.
Tot slot: natuurlijk moet er een groene tegenprestatie in de vorm van natuurcompensatie komen, daar vraag ik als klimaatbewuste en ‘groen-stemmende’ Oegstgeestenaar ook om. Daarnaast moet het aan te leggen kunstgras wat mij betreft voldoen aan bepaalde milieu- en duurzaamheidseisen. Maar dat kan. Kunstgrasaanbieders moeten ook meegaan met hun tijd en zij doen dat gelukkig ook.
De wereld verandert. Omstandigheden veranderen. Nieuwe inzichten en nieuwe ontwikkelingen kunnen ertoe leiden dat dingen misschien toch anders gaan dan eerder afgesproken. Dat zaken toch minder zwart-wit zijn dan je als ‘relatieve buitenstaander’ misschien denkt. Meegaan met je tijd, proberen om wat meer begrip te hebben voor die ander en open staan voor positieve kanten van verandering. Daar wordt iedereen beter van, in onze mooie groene dorp en in de rest van de wereld!
Nanno Benninga
Voetballen? Gezond!
Fijn dat de kunstgrasvelden toch aangelegd kunnen worden, waardoor de jeugd meer en vaker kan voetballen.Voetballen is tenslotte fysiek en sociaal heel belangrijk, lekker rennen, minder schermtijd, nieuwe vriendjes en samenspelen.
En de vleermuizen? Meestal overleven ze het wel en vinden ze hun weg, met misschien een beetje hulp, over of langs de velden.
En de moraal? Beter laat dan nooit kiezen voor de jeugd en hun toekomst!
Annette Kerckhoff, Oegstgeest
