Peerke Donders
Een van de voorbeelden (nu zeggen we rolmodellen) in mijn Brabantse jeugdjaren was de Tilburgse priester Peerke Donders (1809-1887). Ik moet weer aan hem denken vanwege de coronacrisis. Peerke Donders is bekend geworden omdat hij vele jaren gewerkt heeft tussen de leprozen van Suriname. Daar werden op school en in de kerk de mooiste en ontroerendste verhalen over verteld, natuurlijk overgoten met een vroom katholiek sausje. Zo kwam hij uit een arm gezin, waar geen geld was om hem voor priester te laten studeren. Na vele omwegen en met veel devotie en doorzettingsvermogen lukte het hem toch om zijn roeping te volgen. En wat ik nu pas las: Peerke Donders is hier in Oegstgeest in 1841 tot priester gewijd. Dat gebeurde in de tijd dat er nog geen bisschoppen in Nederland benoemd mochten worden. De in Oegstgeest wonende Mgr. De Wijkerslooth was in die tijd bisschop voor de Hollandse Zending: een soort missiebisschop in het ‘gebied der heidenen’. Snel na zijn wijding vertrok Peerke naar Suriname waar hij een belangrijk deel van zijn loopbaan als pastoor van de leprozenkolonie gaat werken, met daarbij natuurlijk de kans om zelf ook besmet te raken. Peerke had ook aandacht voor het lot van de slaven. Bekend is zijn uitspraak dat lastdieren in Brabant het beter hadden dan de slaven in Suriname. In 1982 is Peerke Donders zalig verklaard.
Er zullen weinig werkers in de gezondheidszorg zijn die zich vandaag laten inspireren door Peerke Donders. Maar het verhaal dat over hen verteld wordt heeft eenzelfde strekking als dat van Peerke Donders. Ook zij nemen het risico om zelf besmet te raken, en dat is ook veelvuldig gebeurd. Het verschil is dat nu wordt gesproken van helden van de gezondheidszorg, en toen van een heiligenleven. Maar het achterliggende verhaal is in beide gevallen de solidariteit en het meeleven met slachtoffers. Dat kunnen wij leren van zowel de vele zorgmedewerkers als van Peerke Donders. En Peerke leert ons dan ook nog eens dat solidariteit niet ophoudt bij de grenzen van ons land. Het is in deze tijd van zorg en aandacht voor de medemens schrijnend dat dit blijkbaar niet geldt voor de vluchtelingen in de kampen op de Griekse eilanden. Er wordt weinig tot niets ondernomen om een coronaramp daar te voorkomen. Het kan toch niet zo zijn dat we Peerke Donders moeten parafraseren met de uitspraak dat onze huisdieren het beter hebben dan de vluchtelingen op Lesbos.
Koos van der Bruggen