Samen willen zijn
Ik voel me wel heel klein worden. Een ingenieus deeltje van een miljoenste millimeter gijzelt de hele wereld en legt de grootste metropolen lam. Niet naar het strand, geen publiek, geen bioscoop, geen Keukenhof, geen kerk. Alleen virtueel school en, als het even kan, thuis werken. Alleen contact op minimaal anderhalve meter afstand. Onze individualistische ‘samenleving’ is radicaal van hogerhand een halt toegeroepen.
Ook ik mag niet naar mijn werk, ook al heb ik een ‘vitaal beroep’. Ik was hooguit flink verkouden en was een beetje zweterig zonder echte koorts. Normaal werk je dan gewoon door. Maar juist dat mag nu even niet, want ik bleek dus toch het virus te hebben. En dat gun je niemand, kwetsbaar of niet. Ook al ben ik er niet zo heel ziek van geweest, het kan heel beroerd aflopen. En dat gebeurt bij te veel getroffenen. Dan is thuisblijven van vitaal belang.
Zodra ik geheel klachtenvrij ben, mag ik weer aan de slag in het Antoni van Leeuwenhoek. Zo goed mogelijk zorgen voor patiënten die geconfronteerd zijn met kanker. Mooi is dat we daarin intensief samenwerken met andere ziekenhuizen in de regio, die hun handen vol hebben aan Corona-patiënten.
Er komt hopelijk een tijd dat we proberen het normale leven weer op te pakken. Dat we nog rouwen om wie we verloren, dat we de angst en schrik verwerken, dat we de schade opnemen en proberen te repareren. Ik verlang ernaar dat we dan ook de tijd durven nemen om onze individualisering, economie en zingeving tegen het Licht te houden. De vele online kerkdiensten – ook in Oegstgeest – kunnen u daarbij nu al helpen. Hoop en houvast vinden, troosten en bemoedigen. En vooral nadenken over wie we samen mogen, kunnen en willen zijn. Want niemand leeft voor zichzelf alleen. Nu niet. Nooit niet. Tenminste, dat hoop ik.
Jelle Wesseling