Mijn vaders hand
Op 31 januari las ik in de Volkskrant een interview met Bart Chabot. Antoinnette Scheulderman sprak met hem naar aanleiding van zijn net verschenen autobiografisch boek met als titel 'Mijn vaders hand'. Uit het interview blijkt dat de jeugd van Chabot niet echt rooskleurig was.
Zijn vaders handen zaten los, en troffen het gezicht van Bart met enige regelmaat. Uit het interview blijkt dat de vrouw en zonen van Bart Chabot tot het verschijnen van dit boek eigenlijk weinig tot niks afwisten van zijn jeugd. Dat terwijl die jeugd, zoals uitgebreid beschreven in dit boek, nogal turbulent is geweest en vooral in het geheel niet makkelijk voor Bart. Nu was hij ook geen makkelijke jongen en haalde hij veel streken uit, maar om als ouders te zeggen dat het beter zou zijn geweest dat hij niet was geboren, is wel erg crue.
Mijn dochter Philine en ik waren een week in Kaapstad toen ik deze recensie las. Ik vertelde haar wie Bart Chabot is, besprak met haar de recensie en vroeg mezelf direct af of mijn drie kinderen later zullen zeggen dat zij weinig van mijn jeugd afweten. Het feitelijk verloop van de jeugd van mijn twee broers en mij kennen mijn kinderen wel. Ook allerlei gebeurtenissen zijn bij hen bekend. Toch zullen er ook voorvallen zijn die zij niet kennen. Mogelijk dat die de komende jaren nog ter sprake zullen komen. Daar zijn trips met telkens een van de drie kids uitermate geschikt voor. De reden dat ik met Philine in Kaapstad was heeft te maken met de geboorteplaats van Iskander, Duco en Philine. Alle drie zijn in verschillende landen geboren; Iskander in Porto Alegre (Brazilië), Duco in Toronto en Philine in Leiden. Petra, mijn ex, heeft Duco Toronto laten zien. Ik heb Iskander, een Gaucho en guapo, meegenomen naar zijn geboorteland. Philine is geboren in Leiden, net zoals haar moeder, grootmoeder en overgrootmoeder. Zij wilde natuurlijk ook zo’n snoepreisje maken. Dus ik bood haar aan een locatie uit te kiezen waar wij dan samen naar toe zouden gaan. Haar keuze is inmiddels duidelijk.
Nu nog even terug naar Bart Chabot. De reden dat ik met extra aandacht de eerder genoemde recensie heb gelezen, en daarna ook het boek, is omdat wij in dezelfde straat in Den Haag zijn opgegroeid, namelijk de Wilhelminastraat. Bart is twee jaar ouder dan mijn broer Leonard en vier jaar ouder dan ik. Op die leeftijd een enorm verschil. Toch trokken wij met elkaar op. Ik was dus benieuwd of ik gebeurtenissen uit zijn boek zou herkennen, wat het geval bleek te zijn. Ook las ik nieuwe feiten over mijn eigen jeugd (sic!). Wat mij echter nog steeds het meest bezighoudt is het feit dat ik geen enkel idee had wat Bart heeft moeten meemaken. En zo zijn er ook nu ongetwijfeld nog veel kinderen die lijden onder hun vaders hand.
Arjen Pels Rijcken