Verlangen naar lente
Verlang jij ook zo naar de lente? Zeker op regenachtige dagen, als je tien keer bent natgeregend en het maar zo koud blijft. Als het zo donker blijft buiten, en de grauwe wolken niet weg willen gaan, blijven we het liefst binnen onder een dekentje. Die donkerte en die kou lijken ook in de samenleving en dus ook in de kerk maar niet weg te willen gaan.
Bij het voorbereiden van dit stukje vond ik de column van mijn gewaardeerde mede-columnist Koos van der Bruggen. Precies een jaar geleden schreef hij het volgende. “De afgelopen weken bieden een waslijst van verschrikkingen, veraf en dichtbij. Zo was er de schietpartij in Christchurch, waar een extremist 50 biddende moslims neerschoot. En enkele dagen later werd Utrecht geconfronteerd met een schietpartij in de tram waarbij drie toevallige passagiers werden doodgeschoten en vijf anderen zware verwondingen opliepen.”
We zouden de waslijst zo aan kunnen vullen, met de situatie op Lesbos en de talloze vluchtelingen in Syrië, de schrijnende toestanden aan de Turks-Griekse grens, de sprinkhanenplaag in Oost-Afrika, en het coronavirus. Wat kunnen we dan verlangen naar lente in de wereld, naar tekenen van hoop, van vrede en gerechtigheid. Hoe lang nog? Landelijk zien we in de kerken teruggang in het aantal betrokken leden. Kerken sluiten of vergrijzen. Ook hier kunnen we verlangen naar lente in de kerk. We hopen op nieuwe geestdrift, nieuwe verbondenheid en jonge mensen die opstaan en zich bij ons voegen.
Hoopvol is een congres over Lente in de kerk. René van Loon, predikant in Rotterdam, ontdekte op allerlei plaatsen in Nederland Lente in de kerk. Hij zag bloesem in oude gevestigde kerken, bloei in talloze internationale gemeenschappen en nieuwe kerkplanten groeien. Het kan niet anders of dit congres wordt gehouden op 21 maart, de eerste lentedag.
Ik wens iedereen in Oegstgeest een mooie lente toe in zijn of haar leven, in het dorp en wereldwijd. In het geloof dat God zelfs bergen kan verzetten.
Alice Siepelinga