Een eerbetoon aan Ger
Nadat mijn moeder overleden was, bezochten wij haar 90-jarige vriend regelmatig, nog ruim een jaar, tot zijn overlijden. Deze man, weduwnaar, had niet veel geluk gehad in zijn leven.
In de oorlog was hij in een concentratiekamp terechtgekomen. Er stond een nummer op zijn hand gekerfd. Na de bevrijding was hij zelf naar huis komen lopen. Zijn ene zoon was omgekomen bij een tragisch ongeluk. De andere zoon was gescheiden en opgenomen in de GGZ. Er was wel een kleindochter die hem graag mocht, maar helaas ver weg woonde. Ondanks dit alles was hij een innemende, gulle en sociale man geworden.
Eenzaamheid aanpakken is nog niet zo simpel
Hij had een groot bedrijf geleid. In het woonzorgcentrum lukte het hem niet om goede contacten op te bouwen. Ieder blijft maar achter zijn voordeur zitten, vertelde hij. In de benedenzaal ging hij elke ochtend koffiedrinken en de krant lezen, aan grote tafels met anderen. Maar toch ontbraken verdiepende contacten. De dagen waren leeg. Op zijn weekkalender stond alleen op maandag: de hulp komt. In zijn hobby's had hij steeds minder zin. Na de zomer stonden er drie vakantiekaartjes op het dressoir: die van de hulp, van mijn broer en van ons. We namen hem mee op familie-uitstapjes. Wat genoot hij ervan. Maar omdat hij op een afstand van anderhalf uur rijden woonde, konden we voor ons gevoel te weinig doen aan zijn eenzaamheid. Er is nog eens een diaken van de kerk van mijn moeder op bezoek geweest, maar er was geen klik helaas. Hij is plotseling, in de gang van het tehuis, overleden aan een hartstilstand. Zijn lichaam gaf hij aan de wetenschap. Dat was voor ons een kaal einde, maar voor hem misschien wel een heel mooi einde. En weer was hij gul.
Eenzaamheid aanpakken is nog niet zo simpel. Maar alle aandacht in deze week is van belang!
Alice Siepelinga
Reacties: okecolumn@ziggo.nl