Vierdaagse
Als alles volgens plan gaat, zijn mijn vrouw en ik volgende week aan de wandel in het Rijk van Nijmegen als deelnemer aan de Vierdaagse. Vorig jaar hebben we voor het eerst meegelopen. Dat smaakte naar meer. Overigens kenden wij de Vierdaagse al veel langer. We hebben beiden in Nijmegen gestudeerd en gewerkt. Maar in die jonge jaren stond de Vierdaagseweek toch vooral in het teken van de feesten die in de hele stad gevierd werden. En tot de late uurtjes feesten gaat wat moeilijk samen met de matineuze start van het wandelfestijn.
Bovendien had ik die jaren ook wel sympathie voor de acties die onder het motto 'Is het hier oorlog?' werden gevoerd tegen het militaire karakter van de Vierdaagse. Het waren de jaren van de Vietnamoorlog en andere westerse militaire interventies. Het militaire karakter is er nog steeds, maar het is zeker niet (meer) overheersend. En na de Koude Oorlog is er ook een andere visie op militair optreden gekomen.
Als je in alle rust wilt wandelen, is de Vierdaagse niet de juiste omgeving. Het is een massaal gebeuren. Dat schrikt soms af, maar na vorig jaar is onze ervaring dat lopen tussen zoveel anderen en omringd door een enthousiaste menigte ook wel een speciale 'kick' geeft. Er ontstaat een saamhorigheid omdat iedereen – al dan niet geplaagd door blaren of ander ongemak – eenzelfde doel nastreeft. Bovendien is het een prestatie die niet alleen door topsporters volbracht kan worden, maar door jong en oud, gezond of misschien wat kwakkelend. Bij de intocht op de Via Gladiola kan iedereen zich voor even een held voelen.
Belangrijk is ook dat het wandelvirus niet gebonden is aan de Vierdaagse. Wandelen kan eigenlijk bijna altijd en overal, ook in meer verstilde omgeving. Het past in een eeuwenoude christelijke traditie van pelgrimages en bedevaarten. De bekendste is de Camino: de pelgrimage naar Santiago de Compostella. Deze is de afgelopen jaren ook onder niet-gelovigen populair geworden. De theoloog Frits de Lange schreef er een mooi boek over (Heilige Onrust). Hij stelt dat pelgrimages (en - voeg ik toe - de Vierdaagse) ons doen beseffen 'dat er iets is dat ervoor zorgt dat we de ene voet voor de andere blijven zetten'.
Koos van der Bruggen
Reactie naar okecolumn@ziggo.nl