Hopeloos bang
Veel mensen zijn soms of vaker echt wel bang. Ik ook. Voor dood, gevaar, pijn, ziekte, verlies. Hopeloos bang. Angst kan ons gevangen houden en zelfs verteren. Het gekke is, dat steeds meer welvaart niet zelden gepaard gaat met meer angst voor verlies. Neem het Oegstgeester leven van velen van ons van alledag. Ik kijk met verbazing naar onszelf. Stress om met maximale inspanning minimale risico's te mijden. Met een curlingbezempje boenen voor een glad bestaan.
Ook onze perceptie van je veilig en geborgen weten verandert snel. We hebben ons nog nooit zo onveilig gevoeld. De commercie speelt daar handig op in. Neem bijvoorbeeld de Maxi-Cosi voor in de auto. Elk jaar een nog veiliger versie op de markt. Blijkbaar heb ik onze kinderen destijds in levensbedreigende zeteltjes vervoerd. En of we ons nu echt veiliger weten en voelen, is niet eens een vraag.
Met een curlingbezempje boenen voor een glad bestaan
Zo screenen we ons een ongeluk. Neem nou Schiphol. Meer dan honderdvijftigduizend mensen per dag ondergaan het gedwee om te voorkomen dat een kwaadwillend element ons in ellende stort. Het gaat ver. Riem af, broek bijna naar benee, paspoort zo maar kwijt, schoenen uit, betast tot onder plakkende oksels. Maar ja, 'safety first'.
Wat is ertegen te doen? Soms wordt dat voor mij zo klaar als hemels licht. Ik moet dan vaak denken aan mijn ouders. Zij hadden iets wat doet leven. Geloof, hoop en liefde. Voor hen was er altijd Iemand die dat gaf. Onnoembaar aanwezig. Ontroerend dichtbij. Zij geloofden dat. Rotsvast en stevig verankerd. Niet gezonken in het zware weer van oorlog, bombardement, hongerwinter, deportatie en verlies. Bevrijd van de angst voor de dood.
Schoorvoetend heb ik steeds meer het lef voor anker te gaan in dat vertrouwen en zoekend omhoog te kijken. Klaar voor een nieuwe uitdaging elke dag. Er ligt een prachtig feest in het verschiet.
Jelle Wesseling
Reacties: okecolumn@ziggo.nl