Geheimenis en perenbloesem
Zijn jullie ook zo vrolijk door de bermen vol sierlijke narcissen, de uitbundige magnolia's in de tuinen, de schitterende gele forsythia, de straten in Oegstgeest met bomen vol dieproze en witte bloesem? Worden jullie ook zo blij van de sneeuwklokjes in groepen bij elkaar, de lammetjes die huppelen in de wei achter de boerderij van Juffermans bij de Kwaaklaan, de ooievaars in het landje van Bremmer, eenden zwemmend met een hele rij kleintjes erachteraan, koolmeesjes die weer met takjes richting je nestkastje vliegen? Het is weer langer licht. We fietsen, al dan niet als fietsmaatje, 'met zonder' jas. Velen wandelen door het dorp, genietend van de zon op hun gezicht. Kinderen skaten en spelen buiten, en buren ontmoeten elkaar weer op de stoep.
Denkend aan alle polarisatie in de samenleving, en de extremere opvattingen die er lijken te zijn ontstaan, viel het me op dat iedereen het eigenlijk eens is over de waarde van de natuur en blij wordt van de ontluikende bollen en bloeiende bomen. Op de app voor Oegstgeestenaren jubelen jong en oud, links en rechts en midden, over de bloesems en de zonsondergangen. De ene na de andere schitterende foto wordt gepost. Daaronder plaatsen we geen geklaag, gescheld of andere narigheid, maar vele duimpjes omhoog. De natuur met haar seizoenen brengt samen. Ze verbindt in gevoelens van dankbaarheid, blijheid en openheid naar elkaar. Hoe zou dat komen?
Het doet me denken aan een gezang:
"Gij hebt de bloemen op de velden
met koninklijke pracht bekleed.
De zorgeloze vogels melden
dat Gij uw schepping niet vergeet.
't Is alles een gelijkenis
van meer dan aards geheimenis"
Er zit een geheim in wat we zien. Zit er iets of Iemand achter? Het is als een gelijkenis. Het is te groot voor een mens, zo voelt het. Het daagt ons uit om eens met andere ogen de bloesem te bewonderen en misschien eens een blik omhoog te slaan. Op zoek naar dat meer dan aardse geheimenis.
We zijn al over helft van de periode richting Pasen. Dat feest van het nieuwe begin en van hoop. Een vriendin van mij, die in de rouw is, put hoop uit het ontluiken van de knoppen van de narcissen. Zo concreet kan het zijn.
Alice Siepelinga
Reacties: okecolumn@ziggo.nl