Mooie avond met Pauline Broekema en het The Hague String Trio
lezing n Op woensdag 27 maart werd het om 20.00 uur al snel gezellig druk. Achter de 'coulissen' van de bibliotheek werden nog de laatste instrumenten gestemd. Na aankondiging van een van de bibliotheek vrijwilligers kwamen Pauline Broekema en het The Hague String Trio op het podium. Zij waren uitgenodigd door de Bibliotheek, Volksuniversiteit en Rijnlandse Boekhandel om tijdens de Boekenweek van zich te laten horen.
Pauline Broekema is naast schrijfster bekend van het NOS-journaal waar ze in 1984 als een van de eerste vrouwelijke verslaggevers op de buis verscheen. De toenmalige cameraman zat zelfs in het publiek afgelopen woensdag, hij werd aangewezen door Pauline met de woorden: "hij weet er alles van!". Maar al snel verplaatste ze de aandacht, echt des Pauline's, naar Miriam Kirby, de celliste van het The Hague String Trio.
Het boek waar ze de avond over ging vertellen gaat namelijk over Sara, de moeder van Miriam. In 'Het uiterste der zee' wordt de hele familiegeschiedenis van een door de oorlog uit elkaar gevallen joods gezin verteld. Oftewel: het levensverhaal van Miriams moeder.
Toen het laatste verhaal werd verteld bleef het door de ontroering even stil in de zaal
Zoals de cello speelster toevoegde: "Toen ik het boek las werd op een gegeven moment in het verhaal Sara geboren. En toen dacht ik: hey, dat is dus MIJN moeder… dat vond ik een beetje vreemd en heel bijzonder".
Pauline lichtte drie stukken van het boek uit en vertelde hoe ze deze herinneringen bij de familieleden naar boven wist te halen (iemand uit het publiek vroeg of haar bekendheid daarbij hielp, waarop ze volmondig "ja" zei). Ze las steeds een stuk voor en gaf daarna het podium aan The Hague String Trio. Zij speelden tussen de verhalen in drie muziekstukken geschreven door Joodse componisten wier levens zijn verwoest in de Tweede Wereldoorlog door vervolging, moord of verbanning. Deze muziekstukken staan op hun nieuwste veelgeprezen CD 'After the darkness'. Hier en daar werd er af en toe een traantje weggepinkt door opkomende herinneringen. Toen het laatste verhaal werd verteld bleef het door de ontroering even stil in de zaal voordat het daverende applaus opsteeg. Een groter compliment kun je niet krijgen.