Vloeken in de kerk
'Vloeken in de kerk' is volgens de dikke van Dale iets zeggen of doen dat als uitermate ongepast wordt beschouwd. Dat 'uitermate ongepast' is een rekbaar begrip. Wat vinden we ongepast? En mochten we het ongepast vinden, wat betekent dan 'uitermate'?
Geldt dat voor een knetterend GVD in de kerk? Het getuigt wel, maar niet van respect. Toch, het haalt het niet bij vloeken in de kerk waar we niet meer omheen kunnen. Als naar buiten komt wat in het diepste geheim misdaan is, waarbij kinderen het moesten ontgelden. In de kerk. Dan is 'uitermate ongepast' nog zwak geformuleerd. Understatement van de eeuw. Misschien zelfs van de eeuwigheid. Decennialang misdaden in de doofpot. Ik lees over vele schuldigen. Daders, machtsmisbruikers, verzwijgers, goedpraters, wegkijkers, hoerenlopers. De schade is niet te overzien. Duizenden jonge levens voorgoed verwoest in vertrouwen, relaties en geloof. Wie ben ik er iets over te zeggen? Dit onuitsprekelijk verdriet schreeuwt om troost die ons vermogen misschien wel te boven gaat.
En het recht moet zegevieren. Lijkt me volkomen duidelijk. Inmiddels heeft het volkstribunaal der media al lang gesproken. Zonder nuance is die hele hypocriete bende op één brandstapel gegooid en met knetterende vervloekingen afgemaakt. De Middeleeuwen zouden trots op ons zijn.
Die duivelse dissonant en het publieke gericht brengen mij – zelf ook walgend van de wandaden – in verlegenheid. Want ik ga graag naar de kerk en ben geen haar beter dan wie ook maar. Reden te meer om enorm te verlangen naar een wereld waar ieder volkomen welkom en veilig is. Waar in elk geval de vloek van het misbruik niet alleen benoemd en erkend wordt, maar vooral stopt. Voor altijd. Waar de schreeuw om bovenmenselijke troost en genezing werkelijkheid mag worden. Waar misdaden het zicht op het hemelse nooit meer kunnen belemmeren. Dat gun ik iedereen.
Jelle Wesseling
Reacties naar: okecolumn@ziggo.nl