Of meeuw and men
Van tijd tot tijd voeren een gemeentelid en ik al lopend door de streepjes groen die Oegstgeest rijk is een gesprek. Zo ook deze week. Plots vielen zijn oog en mijn oor op een hoopje piepende veren in de struiken. Een vogel, naar later bleek een drieteenmeeuw, lag kermend op zijn rug. Zijn vleugel leek ernstig beschadigd. Mijn gespreksgenoot pakte het dier dapper op. Ik heb het niet zo op die snavels en enge pootjes, maar ik wil ook niet de predikant zijn die aan de overzijde voorbij gaat zonder een hand uit te steken. Dus maakte ik me nuttig door de dierenambulance te bellen. Ik vroeg meteen wat ze met de patiënt gingen doen. "Oplappen en als dat echt niet meer mogelijk is laten inslapen". Barmhartig en genadig.
Ik werd me bewust van onze ambivalente houding ten opzichte van dieren. Veel vlees kan niet zonder dierenleed voor een spotprijs in de schappen liggen. Tegelijkertijd laten we een parkiet nog aan zijn meniscus opereren, omdat 'ze het waard is'. Waarom eten we eigenlijk het ene dier wel en het andere niet? Ik begrijp dat je van een parkiet geen kroket kan maken, maar een hond levert een aardige buurtbarbecue op. Maar opper dat als nieuwe wijkbewoner en je hoeft de verhuisdozen niet uit te pakken. Wel worden we enthousiast over het klonen van ons lievelingsdier. Want zoals je naar Blokker gaat voor precies zo'n koffieapparaat waarmee je jarenlang zo'n lekker bakkie zette, kun je nu Poekie dupliceren.
All animals are equal but some are more equal than others? Veelkleurigheid, aaibaarheid, zangkunst of de capaciteit iets te leren vergroten de kansen aanzienlijk op een goed dierenleven. De neergestorte meeuw bezat geen van de genoemde talenten. Hij bevond zich overduidelijk in de laagste dierencategorie. Gelukkig wist hij dit zelf niet. Want wat als dieren de macht zouden grijpen en de rollen omgedraaid zouden worden? Welke criteria zouden zij op ons loslaten om onze waarde te bepalen? Ik kreeg direct een horrorscenario voor ogen, want ik ben harig noch kleurig en mis alle zangtalent. In mijn pleidooi voor goed eten en genoeg ruimte zal ik in ieder geval wijzen op mijn bescheiden aandeel in het redden van deze meeuw. Ik hoop dat hij er zelf bij kan zijn en dat zijn geheugen niet is beschadigd.
Iris van der Heul
Reacties: okecolumn@ziggo.nl