Vier minuten
Daar zitten we dan, in het koor van de Groene Kerk, op een koude woensdagavond, in rijen tegenover elkaar. Op het laatste moment heb ik besloten naar de sobere maaltijd en het avondgebed te gaan. De gortesoep, vers gemaakt door twee lieve actieve tachtigers, ontroerde me en smaakte goed. Gort is gepelde gerst, zo leerden wij. Het verhaal over het werk van Stichting de Haven onder prostituees in Den Haag verwarmde de ongeveer veertig aanwezigen en er werd gul gegeven in de collecte. Aan tafel maakte ik kennis met een vrouw uit de Roomse kerk en een man uit de Protestantse gemeente. Mooi, die herkenning bij elkaar als dorpsgenoten.
Ik heb druk zitten praten en luisteren tijdens het eten. Nu zit ik ineens in de gewijde sfeer van de kerk, waarin ik al zoveel heb meegemaakt. De liturgie is mooi, verzorgd en toch kom ik er niet in mee. Ik moet zo op de noten letten, dat ik niet weet wat ik zing. Er zit onrust in me. Mijn gedachten gaan alle kanten op. Dan de overdenking over het verraad van Jezus door Judas. Hoe voelt verraad? Ben jij wel eens verraden, afgewezen? Aangevallen waar je beschermd had moeten worden? Daarna volgt vier minuten stilte. En wat duurt dát lang. Ik bedenk dat ik nog geld moet overmaken aan mijn dochter, nog een verslag moet afronden voor mijn werk en dat ik het gesprek dat ik die middag heb gevoerd misschien in kernpunten op ga schrijven. Ik bestudeer de gezichten aan de overkant. Wat zitten zij benijdenswaardig rustig, turend in de verte of naar boven, sommigen met de ogen dicht. De organist blijft ook maar in alle rust naar beneden kijken. Wat een mooie stem heeft hij. Maar moet hij niet éindelijk met het belletje rinkelen en verder gaan? Mijn ziel wordt maar niet stil. En die vraag van daarnet blijft als een pijl in mijn hart steken. Ik ga er nu niet over nadenken, ben je gek. Gelukkig, er is beweging. We steken allemaal een kaars op, en gaan.
Het is heerlijk om in het stille donker alleen terug te fietsen, in de kou, langs het Oegstgeester Kanaal. En dan ineens overvalt me een weldadige rust en moet ik hevig slikken, want ik weet wat me raakte. En het is goed. Het is oké. Echt stil worden is bijna een tegennatuurlijke beweging, lees ik ergens. Misschien ga ik de komende weken verder oefenen, in de Groene Kerk. Vier minuten stilte: (bijna) niet te doen…..
Alice Siepelinga