Voortleven
In november worden we van allerlei kanten gewezen op de dood. Geen gezellig onderwerp in een gezelschap, en als het ter sprake komt dan wordt er omzichtig mee omgegaan. Ik zag een Tv-uitzending hoe Mexicanen dat doen. Vier dagen rond 1 november zijn daar feesten. De doden worden als het ware opgeroepen. Die levenden willen zich bij hen aanpassen door zich te vermommen als de dood, met maskers en schmink. Het zijn je voorouders en daar moet je zuinig mee zijn, vinden zij.
De dood is een doorgang naar de hemel
Voor veel onkerkelijke mensen betekent 'dood' het einde van je bestaan. Wat overblijft zijn soms de foto's, een brief of wat eigendommen. Daarom willen velen dat bij hun laatste afscheid een blijk wordt gegeven van de rol die zij hebben gespeeld bij leven. Vormgeven aan zo'n uitvaart is een beroep geworden. U kent ze wel. Gelukkig krijgt de Kerk de kans om een mens ook in een hemels perspectief te plaatsen. Door dit geloof is de dood een doorgang naar de hemel, waar we een vermoeden van hebben en wat het geloof ondersteunt. Wij bestaan voort in eeuwigheid en in liefde van God.
Hoe nu is onze relatie met de overledenen. Door de namen van onze geliefden uit te spreken laten we hen weer toe in ons leven. Dat hoeft niet op de Mexicaanse manier! Een moment van terugdenken, een kaarsje opsteken, een bloem neerleggen op de gedenkplaats drukt onze betrokkenheid uit.
Zaterdag 11 november worden op de begraafplaats bij het Groene Kerkje aan de Haarlemmerstraatweg de militaire oorlogsslachtoffers die hier begraven zijn, herdacht. En om aan te geven dat het niet alleen om een historisch gegeven gaat, bestaat de groep belangstellenden niet alleen uit wereldlijke overheden, ook uit leden van de Raad van Kerken Oegstgeest
Op die manier leven zij bij ons voort.
Dik Kompier