Kritische bondgenoot
Vorige week was er dan eindelijk een nieuw kabinet. Er zitten twee christelijke partijen bij en aan de onderhandelingstafel zaten drie protestantse fractieleiders. Gaan we dat merken en past het regeerakkoord bij de boodschap van kerken? Er zijn veel onderdelen in het regeerakkoord zijn die je vanuit een religieuze achtergrond kan duiden. Denk aan sociale gerechtigheid, de bescherming van moeder aarde, het ongeboren leven en de zorg voor vluchtelingen. Maar zijn de kerken nu tevreden? Voor veel christenen lijkt het compromis over medisch-ethische zaken hanteerbaar; maar voor andere christenen niet. Dat geldt ook voor de aanpak van het klimaatprobleem of de opvang van vluchtelingen. Voor de één gaat het te ver, voor de ander niet ver genoeg. Is het glas nu half vol of half leeg?
Ik ben optimistisch en zie een glas dat half vol is. Mijn optimisme komt vooral omdat ik zie dat het nieuwe kabinet de geloofsgemeenschappen ziet als een bondgenoot en als een positieve kracht in de samenleving. Er lijkt een goede basis te liggen om verder samen te werken. Alle maatschappelijke organisaties worden steeds belangrijker, ook in Oegstgeest. We vragen meer van mensen zelf; lokaal zie je daarbij de waarde van de maatschappelijke organisaties, ook (vooral) de religieuze. Maar ik realiseer me ook dat de praktijk zal uitwijzen of de mooie woorden ook omgezet worden in echte daden. Ook daarbij spelen de kerken een speciale rol als kritische bondgenoot.
Ja, bondgenoot van de overheid, zeker als er maatregelen worden genomen die de sociale cohesie versterken. Maar kerken moeten ook de luis in de pels zijn, bij de aandacht voor de kwetsbare mens. Ik denk dan aan de mensen aan de onderkant, zij die erbij inschieten. Vanuit de notie van barmhartigheid vind ik dat het sociale gehalte van de samenleving wordt afgemeten aan de zorg voor de kwetsbaren.
Over minder dan vijf maanden zijn er gemeenteraadsverkiezingen. Ik ben benieuwd wat de lokale verkiezingsprogramma's over deze aspecten bevatten.
Arjan de Kok