Vers van de maand
De herinnering
Het is zo lang geleden
Dat het vergeten had moeten zijn,
het is zo vers
Als een voetstap in het gras,
als rook die wegtrekt uit een open raam,
dauw die druppelt langs gewas
door aarde en stof
een gedachte die er niet meer was
Het kan niet missen: deze maand zijn de Wolkersweken in ons dorp met de expositie van schilderijen en de onthulling van het muurgedicht De herinnering tegenover zijn geboortehuis, Deutzstraat 7. Een goed initiatief van het Cultuurfonds, want de poëzie van Jan Wolkers (1925-2007) is ten onrechte in de schaduw van zijn proza terecht gekomen.
Veel van zijn gedichten bruisen van leven dat het een lieve lust is. Dit gedicht valt op door verstilling en fijnzinnigheid: wat zo lang geleden werkelijk was, blijkt opnieuw tot leven te komen als de verse afdruk van een voetstap in het gras, rook die een raam verlaat, dauwdruppels langs gewas. Je dacht dat het vergeten was, maar je had het mis. Het leek kwetsbaar, vervaagd door de jaren, maar het komt weer boven, vers en helder. Dat is de kracht van een gedicht: het laat je weten dat het onmogelijke mogelijk is.
Laat je er maar door verrassen, zoals Wolkers zo vaak in zijn leven deed. Wij herinneren ons wie hij was dankzij dit vers. Laten er meer verzen van Oegstgeester dichters op de muren komen.
Ronald da Costa
Ans Schumacher exposeert in de schaduw van Jan Wolkers
kunst n Gedurende de expositie 'Jan Wolkers keert terug naar Oegstgeest', die van 18 tot en met 26 oktober wordt gehouden in kasteel Oud-Poelgeest, exposeert de Oegstgeester schilderes Ans Schumacher in het Koetshuis van het landgoed.
De combinatie van beide tentoonstellingen tijdens de Wolkersweken is een bewuste keuze van de stichting Dorpsmarketing Oegstgeest. "We verwachten met de Wolkerstentoonstelling mensen van heinde en verre te trekken", zegt interim dorpsmarketeer Marjolijn van der Jagt. "We willen de mensen die van ver komen een aantrekkelijk programma bieden en tevens tonen, dat schrijversdorp Oegstgeest nog veel meer boeiende kunstenaars heeft voortgebracht."
Ans Schumacher exposeert in de schaduw van de Jan Wolkersexpositie haar groot formaat portretten van een meter bij een meter, waarin ze de niet relevante achtergrond gewoon weg laat. Hoewel ze ook portretten in opdracht maakt, zijn haar intrigerende gezichten doorgaans verzonnen personen. Dat is opmerkelijk, omdat de eerste reactie vaak een blik van herkenning is. Tegelijk werken de glossy, bill-board-achtige gezichten vervreemdend.