Oegstgeestenaar beklimt hoogste berg van het Midden-Oosten
klimmen n Al in april 2016 wilde de groep bergbeklimmers waar Oegstgeesternaar Paul de Wit deel van uitmaakt de 5671 meter hoge berg Damavand in Iran beklimmen. "Het was nog volop winter op de berg en we kregen slecht weer. Reden genoeg om op 4200 meter te beslissen om terug te keren naar ons basiskamp in Polour," vertelt De Wit.
Het plan kwam al snel om het nog eens te proberen en afgelopen juni werd met vier personen opniew een poging ondernomen. "Er was veel minder sneeuw op de berg, er waren betere temperaturen én het weer was stabieler."
Donderdag 22 juni stonden Paul de Wit (Oegstgeest), Els de Jager (Den Hoorn/Texel), Alex van de Berg (Voorburg) en Frans Pladdet (Voorburg), op de top van de Damavand in Iran. De Damavand (5671 meter) is de hoogste berg van Iran en tevens ook van het Midden-Oosten. De berg is ook nog eens de hoogste vulkaan van heel Azië.
hoogteverschil
De beklimming van de berg was zwaar voor het viertal. "Dat komt omdat het hoogteverschil van de hoogstgelegen hut (op 4200 meter) tot de top bijna 1500 meter is. De berg is steil. Het stijgingspercentage vanaf de hut tot de top is gemiddeld 35 procent," aldus de Wit.
Om extra goed voorbereid te zijn, ging de groep begin juni voor acclimatisatie in de Zwitserse Alpen inlopen.
zwaar
"Wij hadden op onze topdag ook nog eens het ongemak van veel wind. Er stond een windkracht 8, dat is 65 kilometer per uur en geregeld waren er uitschieters die nog hoger waren. Vanaf 5000 meter hoogte pakte je tijdens de beklimming zoveel wind dat je nauwelijks op de benen kon blijven staan. Dat maakte de tocht, ook met de verminderde hoeveelheid zuurstof op die hoogte, het heel zwaar.
We moesten ook enkele sneeuwvelden oversteken. Dit waren geen effen vlakten, maar 'Penitentes'. Dat wil zeggen harde sneeuwpunten, die ontstaan door weersinvloeden als wind, zon en bevriezing."
De Davamand braakt vanaf de kraterrand zwavelgassen uit die door de harde wind langs de helling naar beneden worden geblazen. "Die dampen daalden op ons neer zodat je steeds de penetrante lucht van verrotte eieren opsnoof, heel onaangenaam."
top
De top van de berg en het uitzicht maakten alles goed voor de klimmers. "We vonden een schuilplek achter de kraterwand en daar vierden we bescheiden, we moesten immers nog terug, onze top en genoten van het uitzicht."
Op bovenstande foto is de groep op de top te zien met een eigen spandoek.
"De beklimming deden we in een redelijke tijd van 6,5 uur omhoog en in 3,5 uur terug naar de hut op 4200 meter. We hadden op een totaaltijd van 13 à 14 uur gerekend. Dat was een prettige meevaller," vertelt Paul de Wit.
Vooraf aan de beklimming van de Damavand deed het viertal noordelijk van Teheran (Darband) een acclimatisatietocht van twee dagen. "Daarbij beklommen we de Tochal, een berg van 3970 meter hoog. Ook daar waren we al bijzonder blij mee en voelden ons gesterkt voor de beklimming van de Damavand."
Net als verleden jaar maakte de groep klimmers na de tocht naar de top een rondreis van acht dagen door Iran. Gingen ze in 2016 van Teheran naar Shiraz in het zuiden, dit jaar gingen ze eerst naar het noorden naar de Kaspische Zee, en naar plaatsen als Ramsar, Rasht, Hamedan, Esfahan en Kashan.
"Het is een absolute belevenis om in Iran te zijn. De bevolking is bijzonder gastvrij, open en nieuwsgierig. Onderweg krijg je van alles aangeboden of je wordt uitgenodigd voor een picknick."
Het bezoek aan het Mausoleum van Fatima in Qom was een bijzondere gebeurtenis. "Reisgenoot Els mocht daar alleen compleet bedekt naar binnen, en als buitenlandse groep kregen we een speciale gids toegewezen."
Aan de Caspische Zee waren ze werkelijk de enige 'Westerse' toeristen. "Interessant daar is het voormalige buitenverblijf van de laatste Sjah in Ramsar. We hadden in Iran vele vele boeiende ontmoetingen."
