Ab en Marijke Visser zestig jaar getrouwd

Op woensdag 26 januari bracht burgemeester Emile Jaensch een bezoek aan het zeer levenslustige koppel Ab en Marijke Visser-van Overeem. Zij vierden die dag, in kleine corona-kring weliswaar, hun zestigjarige bruiloft. Aan woorden en herinneringen geen gebrek.

Door Willemien Timmers

Zestien en achttien waren Marijke en Ab, toen ze elkaar op de Dalton HBS in Den Haag leerden kennen. Nu zijn ze 82 en 84, maar lijken nog evenveel liefde voor elkaar te hebben. Het geheim? “Ieder je eigen bezigheden houden, interesse in elkaar hebben en ‘sorry’ kunnen zeggen.”

“Hij had van die leuke krulletjes”, herinnert Marijke zich. “Dan zat ik bij hem achter op de scooter, en was hij net een beertje.” Ze vond het ook leuk dat hij wel wat durfde. “Ooit maakte hij voor vrienden van drieën achten op hun ‘takenkaart’.” Ab kan daar nu wel om lachen. “Ik kwam bij haar in hetzelfde leerjaar toen ik bleef zitten. Ze was spontaan en zag er erg leuk uit!”

Samen ontdekten ze half Europa voordat ze trouwden en zich in Den Haag settelden. “Ik wilde graag blijven werken toen de kinderen kwamen; ik werkte bij de Shell,” vertelde Marijke. “Maar dat mocht niet in die tijd. Spinnijdig was ik erom. Toen de kinderen zeven, negen en elf waren ben ik weer naar een uitzendbureau gegaan, maar ook dat was te vroeg. Een moeder met kinderen op de basisschool konden ze niet aan een baan helpen. Toen heb ik mij op het arbeidsbureau laten testen, en ben Engels gaan studeren. Er was een tijd dat ik op avondscholen lesgaf en wel vijf verschillende werkgevers had. Dan stond ik soms om half twee ’s nachts de was op te hangen.” Later gaf ze onder andere les op het ROC Mondriaan en de school voor fotografie, en ontdekte dat organiseren nog meer ‘haar ding’ was. En nu nog steeds, op haar 82e, leidt ze fietstochten voor Amerikanen door Nederland.

Ab Visser ging na zijn HBS-diploma kort naar de KMA in Breda, en studeerde later Frans lessen aan de School voor Taal- en Letterkunde in Den Haag. Na diverse kantoorbanen was hij bij een vertegenwoordiging van Franse en Belgische Staalfabrieken in Wassenaar verantwoordelijk voor de Franse correspondentie. Toen de handel in staal afliep, besloot hij zijn studie Frans af te maken, en werd hij docent op het MBO. Toen er een overschot aan Franse docenten kwam omdat Engels de boventoon ging voeren, ging hij met vervroegd pensioen. “In en rondom huis had en heb ik genoeg te doen. Ook al ben ik wel eens onderuitgegaan bij het doen van gevaarlijke klussen.”

In 1968 kwam het stel met hun kinderen in Oegstgeest wonen. Daar werd Marijke lid van de Protestantse Gemeente, waar ze in de loop van de jaren veel vrijwilligerswerk heeft gedaan, onder andere was zij kerkrentmeester van het Gemeentecentrum. Ook rijdt ze al veertig jaar patiënten op de zondagochtend in het Alrijne Ziekenhuis, het voormalige Diaconessenhuis. Verder is ze actief voor Amnesty Oegstgeest en als vrijwilligster in het Dorpscentrum.

Ab en Marijke Visser hebben twee dochters en een zoon, zeven kleinkinderen, en twee achterkleinkinderen.

Beiden genieten erg van het wonen in de Schildersbuurt in Oegstgeest, en hopen dat nog lang te doen.