Twee Joris de Witte-juffen met pensioen

Afgelopen donderdag, 15 juli, nam Christelijke Basisschool Joris de Witte afscheid van twee juffen die samen al meer dan vijftig jaar werkten op de Haaswijkse school. Beppie Blankenstijn (64) en Ilse Westerbeek (65) werden verrast met een prachtig afscheidsprogramma.

Door Willemien Timmers

Beppie Blankenstijn wist al jong dat ze ‘iets met kinderen’ wilde doen. “Ik herinner me dat ik als kind al schooltje speelde.” Na het atheneum op de Louise de Coligny ging ze naar de Pedagogische Academie in Oegstgeest.

Pittige opleiding

“Het was een pittige opleiding, die in die tijd drie jaar duurde. Het was een tijd dat vacatures niet voor het oprapen lagen, dus als we als laatstejaars hoorden dat er ergens een plekje vrijkwam, vertelden we dat niet aan de andere studenten”, lacht Beppie. “Via het ‘hospiteren’ bij verschillende schooltypes kwam ik op de Sjaloomschool in Katwijk aan de Rijn terecht. Daar heb ik meer dan 23 jaar lesgegeven. Halverwege 2002 ben ik hier op de Joris de Witte les gaan geven. Omdat we als gezin al in Oegstgeest woonden, vond ik het erg prettig dichtbij huis te werken. Ook vind ik het nog steeds erg leuk om in het dorp leerlingen tegen te komen. Ik heb het altijd erg gezellig gevonden dat in onze straat kinderen uit mijn klas woonden.”

Juf Beppie heeft het erg naar haar zin gehad op de Joris de Witte. “Er heerst een leuke collegiale sfeer, en samen met mijn duo-maatje Liesbeth Zandvliet heb ik hele mooie jaren voor groep 4, 5 en 6 gehad. Dat was trouwens aan het begin van mijn loopbaan, in 1978, ondenkbaar, dat je in deeltijd werkte.”

De enthousiaste juf gaat zich zeker niet vervelen. “We zijn net verhuisd naar een heerlijk appartement in Oegstgeest aan de Rijn, waar ik heerlijk ga koken en veel vrienden zal ontvangen, die inmiddels ook met pensioen zijn. Natuurlijk hopen mijn man (die ook in het onderwijs werkte) en ik straks ook weer veel te gaan reizen.”

Het meest gaat Beppie de kinderen missen. “Geen dag is hetzelfde, en telkens zijn er weer uitdagingen en problemen die opgelost moeten worden.”

Onderwijsfamilie

Ook juf Ilse volgde de Oegstgeester Pedagogische Academie aan de Hazenboslaan. “Eerder had ik daar de HAVO gevolgd.” Ze komt uit een echte onderwijsfamilie. “Mijn oma stond in de crisis van 1929 al voor de klas om het gezin draaiende te houden, terwijl opa werkloos was.” Het onderwijsvirus is al die generaties meegegaan, en ook juf Ilse is ‘gek van kinderen’. “In 1978 kon ik in Noordwijk beginnen, waar ik zes jaar later helaas weg moest omdat ik alleen fulltime mocht blijven werken na de geboorte van mijn dochter. Dat heb ik een half jaar geprobeerd, maar het drukke schema brak mij op.” Nadat ze gestopt was met fulltime werken, ging juf Ilse verder als invaller. “Iets vastigs wilde ik pas weer als ook mijn zoon vier zou worden.” Dat liep even anders. Haar man, Johan Moolenaar, was directeur van de Joris de Witte, en had dringend iemand nodig die hem een dagdeel kon ontlasten in groep 8. “De kinderen waren toen tweeëneenhalf jaar en zes maanden. Nog erg jong dus. De halve dag breidde zich telkens uit met meer uren omdat mijn man minder tijd had vanwege zijn directeurstaken, en er geen leraren te vinden waren.”

Net als Beppie heeft Ilse jarenlang drie dagen gewerkt, de laatste jaren bij de kleuters in groep 1 en 2. Nu ze met pensioen gaat, heeft ze alle tijd om op haar kleinkind te passen. “Mijn dochter is in Nederland vanuit Australië. Heel fijn dat ik nu meer tijd met hen door kan brengen.” De pensionado zal ook meer lange wandelingen gaan maken met haar hond vanuit haar woonplaats Noordwijk. “Daarnaast zal ik alle tijd hebben om te gaan fietsen, tennissen, tuinieren en lezen.”

Veranderingen

Beide juffen geven aan dat er, ondanks dat er veel hetzelfde is, er in ruim veertig jaar ook veel in het onderwijs veranderd is. “Kinderen komen anders de school in; mondiger en drukker. Omdat alles in het leven vluchtiger is, hebben kinderen meer concentratieproblemen.” Wat ook veranderd is, is de grote hoeveelheid administratie die de leerkrachten voor hun kiezen krijgen. “Alles moet worden vastgelegd, en dat wordt steeds meer. Het wordt te veel werk, en maakt de taak van een leraar er niet leuker op.” 

Een dertigtal jaar geleden bleven kinderen na school ook nog wel eens even na om bijvoorbeeld met de juf aan hun rekenen of taal te werken. “Dat is er nu niet meer bij. Iedereen heeft veel meer haast gekregen. De kinderen, maar ook de ouders. Het is moeilijker om vrijwillige ouders te vinden om te helpen. Jaren geleden werd er nog door hen volop geholpen bij het knutselen en het lezen.”

Juf Ilse en Juf Beppie hopen dat de school weinig last meer zal hebben van alle coronamaatregelen. “Het was op sommige vlakken een nare, tegennatuurlijke tijd. Vooral wat betreft afstand houden in de klas. Gelukkig zijn we er goed doorheen gekomen, en hebben veel kinderen, zeker in de onderbouw, juist beter gepresteerd. De ouders hebben thuis echt hun best gedaan om de online lessen zo goed mogelijk te laten verlopen!”

Tips

Hebben de twee oude rotten in het vak nog tips voor de minister van onderwijs? “Zorg voor kleinere groepen, van maximaal 25 leerlingen, en voor meer handen in de klas”, betoogt Beppie. “En doe alsjeblieft iets aan die vreselijke administratie die voor veel werkdruk zorgt,” vult Ilse haar aan.

Beide juffen gaan genieten van hun pensioen. Komen ze nog terug in het onderwijs als ze echt nodig blijken te zijn? “Misschien als het gaat kriebelen. Maar eerst gaan we genieten van even helemaal niets.”