Oegstgeestenaar in Spanje - Geen postbode

Geen postbode
Het postkantoor werkt hier perfect, heb ik een aangetekende brief of een pakje in mijn postbus, dan krijg ik direct een sms-bericht op mijn mobieltje.

De postbode komt niet bij ons langs omdat de huizen te ver uit elkaar liggen en ook de straatlantaarns branden nog niet, dat komt over een paar jaar. Spanjaarden zijn over het algemeen geduldig, vriendelijk en behulpzaam. Is het ergens druk met wachtenden in een winkel dan vraagt degene die het laatst binnenkwam 'ultimo?', om te weten achter wie men moet aansluiten als er geen nummertjesautomaat is.

Ook heb ik meegemaakt dat Spanjaarden stoppen bij een geldautomaat in een drukke smalle straat om geld te pinnen, knipperlichten aan, het hele verkeer stagneert op die rijbaan, maar er wordt niet getoeterd, iedereen wacht even. Men houdt zich aan de maximumsnelheid daar waar snelheidscontroles plaatsvinden. Staat men te wachten om in te voegen of linksaf te slaan dan wordt er al snel geknipperd van ga maar voor. Wel oppassen bij het stoplicht, bij rood komen er zeker nog twee auto's door het rode licht, roodlichtcamera's kent men (nog) niet in Spanje. 

Hans Oudendorp

Vorige week verscheen het boekje 'Dienstplicht zo gek nog niet' van de in Spanje wonende Oegstgeestenaar Hans Oudendorp. Een mooi moment om hem eens aan het woord te laten over zijn Mediterrane leven. Komende weken zal op deze website iedere dag een stukje met belevenissen van hem te lezen zijn.

Hans Oudendorp (1947) voltooide de HBS in de Leidse Kagerstaat en zat op dansles op dansschool Style aan het Wilhelminapark. Na de HBS vervulde hij 18 maanden zijn militaire dienstplicht en studeerde daarna nog jaren. 

Hij werd na de militaire dienst aangenomen als stagiair bij het ministerie van Defensie, trouwde en kreeg twee kinderen. Hij werkte bij de directie Dienstplichtzaken en later bij de directie Communicatie en Voorlichting van defensie en woonde jarenlang met zijn gezin in de Pieter Molijnlaan in Oegstgeest. Schrijven bleek een leuke hobby, 25 jaar was hij redactievoorzitter van De Scheepsbel, het personeelsorgaan van de Koninklijke Marine Den Haag, Oegstgeest en Wassenaar en schreef daarnaast voor het Leidsch Dagblad en het Leids Nieuwsblad. Na 37 jaar nam hij in verband met de gezondheid van zijn echtgenote ontslag bij defensie en vertrok naar Spanje, waar hij freelance en parttime voor het Nederlandstalige weekblad Hallo, dat verschijnt aan de Costa Blanca, ging werken.

Overigens maakte Oudendorps vader glas-in-lood, en werkte tot aan zijn dood parttime bij Atelier de l'Art van Edward Dullaart in de Dorpsstraat.