Oegstgeestenaar in Spanje - Handschoenen aan in de supermarkt?

We waren het niet gewend, maar er is wel iets voor te zeggen: als men in Spanje koekjes, broodjes of croissants pakt in de zelfbediening, is het verplicht dat met een gehandschoende hand te doen. Dunne weggooihandschoenen liggen er altijd bij. Doet men het niet dan komt er personeel om te vertellen dat het verplicht is.

De eerste keer had ik dat niet door en vond ik het ook een beetje raar. Er staat weliswaar een bord dat de handschoen verplicht is en er liggen er ook altijd genoeg, maar voor ons Nederlanders en andere buitenlanders is het toch even wennen. Ik voelde me eerst een beetje opgelaten met handschoenen aan in de supermarkt, maar alles went. Ook bij groenten en fruit liggen de plastic handschoenen.

Ik dacht in mijn onschuld dat de handschoenen er lagen om geen vieze handen te krijgen als je losse aardappels pakt of kleefhanden, als je die lekkere pecanbroodjes met jam uitzoekt. Maar nee, het is bedoeld om andere kopers te vrijwaren van onze persoonlijke ziektekiemen, die zo doorgegeven zouden kunnen worden. Er komen nu wellicht minder besmettingen voor, maar er is wel meer plasticafval.

Bij vliegtuigen zouden ze ook die bescherming moeten bieden, misschien geen handschoenen maar wel neus- en mondkapjes. Ik heb altijd het idee dat ik tijdens de vlucht iets heb opgelopen via de airconditioning in een vliegtuig. Vaak word ik flink verkouden na afloop, het is toch een luchtdicht afgesloten koker met soms wel 300 mensen bovenop elkaar, waar de lucht die je inademt vaak meer dan 12 uur circuleert op lange reizen, want er kan natuurlijk geen raampje open.

Japanners hebben dat door en ik zag in het vliegtuig richting Japan dat veel Japanners een neus-mondkapje dragen in het vliegtuig en je zit toch vaak naast een wildvreemde. Het leek wat overdreven, maar langzamerhand dacht ik: die Japanners zijn zo gek nog niet! Uit onderzoek bleek echter dat alleen de duurdere chirurgische neus/mondkapjes bescherming bieden tegen het inademen van ziekmakende virussen, die in minieme vochtbelletjes door de lucht zweven. De goedkope exemplaren helpen helaas alleen tegen stof. Maar afgezien daarvan, ik gebruik trouw de handschoenen in de supermarkt. Je weet maar nooit.

Oegstgeestenaar in Spanje

Net als vorig jaar schrijft journalist Hans Oudendorp in juli en augustus een zomercolumn voor de Oegstgeester Courant over het leven in Spanje. Hij woont er al heel wat jaren en schrijft er voor het Nederlandstalige weekblad 'Hallo' dat aan de Costa Blanca verschijnt. Onder de titel 'Oegstgeestenaar in Spanje' laat hij een weer aantal onderwerpen de revue passeren die op z'n minst opmerkelijk genoemd mogen worden.
Hans Oudendorp (1947) is van geboorte Hagenaar maar bewaart de mooiste herinneringen aan Oegstgeest. Hij vertelt daarover: "Op de Puch naar de HBS (examenklas 1965) in de Kagerstraat, 's middags met vrienden biljarten in café Emmelot aan de Geversstraat, zaterdags naar dansles bij dansschool Style aan het Wilhelminapark en na afloop dwars door de pikdonkere Leidse Hout om je dansmeisje thuis te brengen. Af en toe was ik mijmerend te vinden bij het geboortehuis van Jan Wolkers in de Deutzstraat omdat 'Terug naar Oegstgeest' natuurlijk op mijn boekenlijst stond. Ook mijn tandarts Orth uit de Oranjelaan en onze befaamde huisarts Dirk Held uit de Marelaan ben ik nooit vergeten." 

Na die school vervulde hij achttien maanden zijn militaire dienstplicht. Hij werd na de dienst aangenomen als stagiair bij het ministerie van Defensie, trouwde en kreeg twee kinderen. Hij werkte bij de directie Dienstplichtzaken en later bij de directie Communicatie en Voorlichting van Defensie en woonde jarenlang met zijn gezin in de Pieter Molijnlaan in Oegstgeest. Schrijven bleek een leuke hobby, 25 jaar was hij redactievoorzitter van De Scheepsbel, het personeelsorgaan van de Koninklijke Marine Den Haag, Oegstgeest en Wassenaar en schreef daarnaast voor het Leidsch Dagblad en het Leids Nieuwsblad. Na 37 jaar nam hij in verband met de gezondheid van zijn echtgenote ontslag bij Defensie en vertrok naar Spanje, waar hij freelance ging werken als journalist. De artistieke genen zaten in zijn bloed, zijn vader maakte glas-in-lood en werkte parttime bij Atelier de l'Art van Edward Dullaart in de Dorpsstraat.