Hans Slingerland, een lang leven in de techniek

In deze rubriek verschijnen interviews met inwoners van Oegstgeest die zo rond de leeftijd zijn van de Oegstgeester Courant, en dat is 89 jaar. Zij vertellen over hun leven en over Oegstgeest van vroeger en nu.

Hans Slingerland zag het levenslicht op 27 mei 1930. Hij heeft een leeftijd die niet ver ligt van de oprichting van de Oegstgeester Courant. Hij vond het leuk geportretteerd te worden in de serie 'Oudere Oegstgeestenaren doen hun verhaal'. Reden om hem te interviewen.

Wie zijn huis binnentreedt, kan niet om zijn geboorteplaats Goejanverwellesluis heen. Het dorpje met de bekende sluis (tegenwoordig bekend onder de naam Hekendorp), loopt als één van de rode draden door zijn leven. In de hal is een oude schoolplaat met de afbeelding van de sluis van die plaats te zien. Er hangen ook twee portretten van renovatie van de sluis. "De ene is uit 1917, daarop staat mijn opa en daaronder een foto van de renovatie uit 2012. Daarop sta ik met mijn familie", vertelt Hans. Nostalgie en heden raken hier nauw met elkaar verweven.

"Mijn grootvader was timmerman en aannemer. Hij maakte onder meer sluisdeuren en platbodems die bijvoorbeeld gebruikt werden voor transport van vee. Hij heeft de restauratie van de sluis in 1917 uitgevoerd", vertelt hij trots. Gezinnen waren in die tijd vaak groot. "Ik kom uit een gezin met acht kinderen. Mijn vader had een graanmalerij en aardappelstomerij. Schepen vol aardappels kwamen, vaak vanuit Zeeland, en meerden aan bij het bedrijf van mijn vader om te lossen. Daar werden de aardappels gestoomd en vervolgens afgezet bij boeren die ze inkuilden als veevoer."

Dezelfde werkgever

Hans bezocht na de lagere school de MULO (voorloper MAVO) en leerde door op de HTS in Rotterdam. Hij koos de richting Civiele Techniek; weg- en waterbouw. De studie verliep met succes. De status van ingenieur was bereikt en de basis voor een mooie loopbaan was gelegd.

Een groot deel van zijn werkzame leven zou zich afspelen bij Tebodin B.V. in Den Haag (afkorting van Technisch Bureau voor Ontwikkeling der Industrie). "In 1957 trad ik daar in dienst en zou er tot aan mijn pensionering in 1992 blijven", vertelt Hans. Hij legt uit dat Tebodin een groot multidisciplinair ingenieursbureau is. Het bedrijf bewoog zich dan ook op veel verschillende werkterreinen, zoals bouw van fabrieken en industriële installaties en ontwerp van onderdelen voor de stormvloedkering in de Oosterschelde.
Niet alleen in Nederland, maar ook internationaal was het bedrijf actief. Hans: "Vandaar dat ik heel wat heb moeten reizen voor mijn werk. Bijvoorbeeld naar Curaçao en naar landen als Abu Dhabi en Dubai voor onder meer de ontwikkeling van waterfabrieken. Deze fabrieken waren in staat om zeewater om te zetten in drinkwater, noodzakelijk in die landen vanwege het droge klimaat", legt hij uit. "Ik was binnen het bedrijf opgeklommen van chef tekenkamer tot projectmanager. Vandaar het vele reizen."

Hans deed ook veel aan acquisitie die het bedrijf de nodige opdrachten opleverde. Hij somt landen op als Cuba, Libanon, Irak, Gabon, Egypte en de Verenigde Staten. Het geeft aan dat Hans een avontuurlijke maatschappelijke loopbaan heeft gekend. "Na de val van de muur ben ik vaak naar Berlijn geweest, want de Hollandse Beton Groep (HBG), waar Tebodin destijds deel van uitmaakte, wilde graag anticiperen op bouwopdrachten voor nieuwe industriële complexen." Hans vertelt erbij dat Tebodin wereldwijd momenteel duizenden werknemers in dienst heeft. "Hoewel ik in 1992 afscheid had genomen, vroeg de Raad van Bestuur me al snel weer om te assisteren bij het verkrijgen van opdrachten, met name in Berlijn. Anderhalf jaar later stopte ik definitief."

Bijna 50 jaar in Oegstgeest

Hans was veel in Duitsland, dat in zakelijk opzicht een prominente rol in zijn leven speelde. En niet alleen zakelijk, maar ook privé was dat het geval. Hans leerde eind jaren vijftig een Duits meisje kennen, Helga geheten, die als au pair in Engeland werkte. Ze was daar bevriend met zijn zus. Helga kwam op bezoek in Hekendorp in Hans' ouderlijk huis. "Al snel was er een goede klik tussen ons. Het leidde tot een huwelijk in 1961 dat in haar woonplaats in Duitsland, Heuchelheim in Rheinland Pfalz, plaatsvond. Het werd ingezegend in de Deutsche Evangelische Kirche, waarvan ik nog steeds lid ben. Ons huwelijk was werkelijk het hoogtepunt in mijn leven", zegt Hans gedecideerd.

Het jonge stel ging aanvankelijk in Reeuwijk wonen, maar dit zou veranderen door een ingrijpende gebeurtenis. "Er werd een aangeboren aorta-afwijking bij mij geconstateerd die geopereerd moest worden. Dit gebeurde in het Academisch Ziekenhuis Leiden (nu LUMC geheten - red.)." De zware operatie verliep met gewenst resultaat en zie, Hans is nu 87.

"Om dichterbij het ziekenhuis en mijn werk in Den Haag te wonen, kozen we ervoor een huis te kopen in de nog te bouwen Schilderswijk in Oegstgeest. En nu woon ik hier al 49 jaar en nog steeds met plezier", zegt Hans.

Wat Oegstgeest voor hem tot een fijne woonlocatie maakt, zijn de korte afstanden naar allerlei voorzieningen en het rustige en groene karakter van het dorp. "Hier zijn mijn kinderen, Heike en Stephan, opgegroeid. Wel ken ik één groot verdriet: het overlijden in maart 2000 van mijn vrouw. Ze was slechts 64 jaar. Ze heeft de komst van de kleinkinderen (nu 11 en 7 jaar) niet mee mogen maken. We hadden voor haar ziekte nog enkele jaren genoten van de boerderij in Duitsland die zij had geërfd. Na mijn pensionering was ik daar intensief bezig geweest met verbouwen en restaureren. Het doel was om er uiteindelijk te gaan wonen. Maar na Helga's overlijden kwam er een moment dat ik me afvroeg of ik dat wel echt wilde. Nee! Ik besloot de boerderij te verkopen en hier te blijven." Het was geen gemakkelijk besluit, want de boerderij is vijf generaties familiebezit geweest.

Verleden in beeld

Er kwam een nieuwe activiteit in het leven van Hans. Hij kreeg passie voor schilderen en tekenen. "Ontwerpen, schilderen, technisch tekenen, het is allemaal aan elkaar gerelateerd," concludeert Hans. "Ik kreeg er veel plezier in."

We stappen van de keukentafel en wandelen de woonkamer binnen. Een grote hoeveelheid zelfgemaakte schilderijen tooit de muren. Ideeën zijn ontsproten aan zijn jeugdherinneringen in Goejanverwellesluis, zoals boerentaferelen, de dorpsstraat met ambachtsbedrijfjes, winkels en de sluis, de bedrijfsvoeringen van zijn vader en grootvader, maar ook de Leidse Zijlpoort valt te ontwaren. De woonboerderij in Heuchelheim en ook Heidelberg zijn herkenbaar geportretteerd. Een perfect slot van het interview met Hans.

(Tekst: Wim van Tuijl)