'Elke dag heb ik uitzicht op mijn historie. Die gebouwen zijn onlosmakelijk verbonden aan mijn jeugd.' | Foto Willemien Timmers
'Elke dag heb ik uitzicht op mijn historie. Die gebouwen zijn onlosmakelijk verbonden aan mijn jeugd.' | Foto Willemien Timmers

Tiny van de Poel kijkt tevreden terug op haar leven

Human Interest

Een 89-jarige vrouw met een goedlachse en vrolijke uitstraling wanneer ze de deur opent. Tiny van de Poel-Vollebregt bewoont een mooi gemeubileerd appartement, waar vloer, kasten en meubilair perfect harmoniëren.

Tekst Wim van Tuijl

"Dat heeft mijn, helaas overleden schoonzoon, allemaal uitgezocht. Niet alleen voor de woonkamer, ook de overige ruimtes heeft hij ingericht. Hij was bouwkundig architect en had het vermogen om mijn appartement zo mooi in te richten dat ik mij hier helemaal thuis voel." Ze laat trots de kamers van het huis zien. Vanaf haar balkon zijn het dak van de Willibrordschool en de Willibrordkerk zien. "Elke dag heb ik uitzicht op mijn historie. Die gebouwen zijn onlosmakelijk verbonden aan mijn jeugd. Het zijn mijn lagere school en mijn kerk," onthult ze enthousiast. "Ik ben daar gedoopt en getrouwd," vervolgt ze. Kort na haar geboorte in 1928 verhuist ze met haar ouders naar de Duinzigtstraat. Daar zijn haar drie broers en zus geboren. "Ik was het oudste kind. De anderen zijn inmiddels overleden." Ze laat foto's van haar ouderlijk huis zien dat gelegen was op de plek waar nu garagebedrijf Detom is gelegen. Het is een fraaie knus ogende woning met luiken voor de ramen. "We hadden een grote tuin", vertelt ze. Daarachter was een garage gelegen, die haar vader dreef.


Bezettingstijd

Lachend vertelt ze over een aantal Duitse soldaten dat de grote tuin binnenwandelde en een terras dacht te hebben gevonden. "In niet mis te verstane bewoordingen maakte mijn vader duidelijk dat zijn huis geen café was en verzocht werden onmiddellijk te vertrekken. Een tijd van veel spanning trouwens. Mijn vader werd een keer gearresteerd. In paniek nam mijn moeder contact op met een, overigens Duitsgezinde, kennis en vroeg om raad. Gelukkig was hij in dit geval op onze hand en regelde dat mijn vader snel huiswaarts keerde." Echt honger heeft het gezin niet geleden. In een schuurtje werden een koe en een varken gehouden. De koe leverde melk en jaarlijks werd het varken geslacht. De grootvader van de huidige eigenaar van slagerij Van der Zalm deed de slacht. "Mijn moeder braadde grote stukken vlees en de rest ging in wekpotten om het langdurig te bewaren. Gelukkig hebben de Duitsers nooit de schuur doorzocht. Mijn vader moest als garagehouder, indien nodig, de Duitsers vrachtwagens leveren en kreeg daarom extra toewijzing van fijne antraciet. Vanwege benzineschaarste was dit een alternatieve brandstof. Dit spul ging in aangebrachte generatoren, zodat rijden toch mogelijk was. Regelmatig verkocht hij de aangeleverde antraciet stiekem voor tarwe. Dus hadden we te eten. Bovendien konden we mensen, die echt honger leden, te eten geven. Daarnaast was er ook enige tijd een onderduiker gehuisvest. Kortom, geen gemakkelijke tijd," blikt ze terug.


Groot gezin

Tiny van de Poel-Vollebregt heeft na haar middelbare opleiding in Voorschoten nog de opleiding gevolgd om op de huishoudschool les te geven. "Ik heb kort gewerkt. In 1951 trouwde ze met Jan van de Poel met wie ze zeven kinderen kreeg. Het gezin woonde aan de Lammenschansweg in Leiden, vlakbij de Petruskerk. Ik had genoeg om handen met zo'n groot gezin en daarom had ik geen betrekking," verklaart ze. Jan was jurist Staatsrecht en Bestuurswetenschappen en verdiende aanvankelijk de kost met thuis extra lesgeven aan studenten," vertelt ze. Deze functie heette repetitor. Later zat hij in de Leidse gemeenteraad en zou later Kabinetschef van de gemeente worden. Uiteindelijk zou hij opklimmen tot gemeentesecretaris. Trots laat ze me foto's met alle kinderen en kleinkinderen zien. "Kijk, deze is uit 2010. Inmiddels heb ik achterkleinkinderen. "Alleen jammer dat mijn man dit niet meer heeft meegemaakt. Hij overleed op 83-jarige leeftijd in 2006."


Vakanties dichtbij en ver weg

Vroeger ging het gezin rond Pasen een week naar een vakantiewoning in Nederland. "Later kochten we een caravan en gingen we samen er lekker op uit. Jan had een broer in de Verenigde Staten wonen. Hij woonde dicht bij de Niagra Falls. Vanuit zijn huis hebben we lange tochten door de Verenigde Staten en Canada gemaakt," vertelt ze enthousiast. Van die reizen heeft ze dagboeken gemaakt. Het echtpaar heeft ook Europese landen bezocht, zoals de Scandinavische landen, Portugal en Spanje.

Metamorfose Oegstgeest

Het oude Oegstgeest met z'n landerijen en bollenvelden leeft volgens haar mevrouw van de Poel alleen voort op oude foto's van weleer. "Die tijden die ik en mijn mede-leeftijdgenoten zich kunnen herinneren komen niet meer. Wat was het rustig, geen hoogbouw, geen drukke wegen, overal kleinschalige winkeltjes. Bij de Groene Kerk hield Oegstgeest op. De Hofdijck was een stil laantje met slechts één boerderij: Actaea. Het werd ook wel scharrellaantje genoemd," vult ze aan. "Echt een laantje waar jonge stellen graag kwamen", vervolgt ze met een guitige blik. Die uitleg volstaat om de betekenis ervan te doorgronden. Ze vertelt dat het uitzicht zo weids was, dat ze vanuit de voortuin de Duitse parachutisten in mei 1940 kon zien landen op en nabij vliegveld Valkenburg. "Oegstgeest is nu een groot dorp met veel appartementencomplexen geworden."


Muzikale echtgenoot

"Jan was muzikaal. Hij kon goed piano spelen en was ook dirigent van Schola Cantorum van de Willibrordkerk", vertelt ze. (Tegenwoordig maakt deze parochie deel uit van de parochie H. Augustinus, die sinds januari 2012 is ontstaan door een fusie van de RK kerken in Katwijk, Oegstgeest, Voorschoten en Wassenaar).

"Het koor bestaat nog steeds. Geregeld ging het koor op kamp. Mijn man leerde de jonge vaders hoe kamperen in z'n werk ging. Ze kweekten ervaring om later zelf met vrouw en kinderen te gaan kamperen," legt ze uit. Ze bevestigt nog steeds op zondag missen in de Willibrordkerk te bezoeken. "Nee, niet uitgewoonte, ik geloof bewust en ga gemotiveerd," zegt ze met volle overtuiging. Ze ontkent zelf muzikaal te zijn. "Mijn hobby was bridgen met enkele vriendinnen. Heel gezellig. Af en toe maakten we, met echtgenoten, een uitstapje voor een paar dagen," voegt ze toe.


Tevredenheid troef

Tiny van de Poel zegt weinig wensen meer te hebben. "Ik ben nu 89 jaar. Wat mij betreft hoef ik niet veel ouder te worden," zegt ze stellig. "Vanaf mijn balkon kijk ik op de tuin van verpleeghuis Marente. Ik zie al die oude mensen in rolstoelen, geheel afhankelijk van anderen. Ik hoop dat niet mee te maken. Niemand hoeft te treuren als ik er niet meer ben. Ik heb een prachtig leven gehad. Goede ouders en schoonouders, fijne kinderen en kleinkinderen. Werkelijk geweldig, ondanks verdrietige momenten." Ze doelt op het overlijden van haar echtgenoot, haar zus op jonge leeftijd en het heengaan van twee schoonzoons, waardoor haar dochter twee keer weduwe is geworden.

Ze geeft aan dat ze fysiek heeft moeten inleveren. "Ik doe nog wel boodschappen en maak daarbij gebruik van de rollator. Maar fietsen en autorijden lukken niet meer. Maar niet getreurd, zoals gezegd draag ik veel mooie herinneringen met me mee," vertelt ze tot slot.

Uit de krant

Uit de krant