Jo Schrader - Driessen al 93 jaar Oegstgeestenaar

In deze rubriek verschijnen interviews met inwoners van Oegstgeest die zo rond de leeftijd zijn van de Oegstgeester Courant, en dat is 89 jaar. Zij vertellen over hun leven en over Oegstgeest van vroeger en nu. Deze keer vertelt Jo Schrader - Driessen (93) haar verhaal. Je kunt wel zeggen dat ze in hart en nieren Oegstgeestenaar is, want ze woont haar haar hele leven al in ons dorp.

Door Wim van Tuijl

Het leven van mevrouw Schrader begon in de Geversstraat en ze woonde naast de voormalige banketbakkerij Van Velzen. Na een paar jaar volgde verhuizing naar Duinzigtstraat 22, vlakbij Huize Duinzigt; een Rooms Katholiek internaat voor kinderen. Na de Rooms Katholieke basisschool volgde ze de Huishoudschool, gelegen aan het Galgenwater in Leiden. Ze bevestigt een arbeidsverleden te hebben. "Ik heb 16 jaar, grotendeels parttime, gewerkt op het PTT Kantoor dat toen gevestigd was in het Wilhelminapark. Oegstgeest was nog maar een klein dorp", vertelt ze. "Natuurlijk, de Wijttenbachweg bestond al in mijn kindertijd, maar ik heb de huizen van de Torenveldstraat en Oranjebuurt gebouwd zien worden", herinnert ze zich. "Laat staan dat er toen sprake was van bijvoorbeeld Haaswijk, de Morsebel en Rhijnfront". Net als de verhalen van anderen uit deze rubriek was Oegstgeest in haar jeugd een dorp met bollenvelden en weilanden. "Kent u die boom in de Duinzigtstraat met de tekst 'Uit nood verbrand, in vreugde herplant'?" De verslaggever knikt bevestigend. "Mijn vader Daniël Driessen heeft de nieuwe boom geplant, nadat de oude vanwege brandstofschaarste in de hongerwinter van 1944 was gekapt. Bovendien was hij ook degene die de eerste vreugdeboom heeft geplant bij de Prins Hendriklaan. Dat was op 29 juni 1945." Jo beaamt dat de hongerwinter niet gemakkelijk was. "Omdat mijn vader zelf groente teelde, hadden we wel eten, maar veel was het niet. Het ontbrak verder aan alle elementaire levensbehoeften, zoals kleding en zeep."

Kort na de Tweede Wereldoorlog verhuisde het gezin naar de Dorpsstraat 62. "Mijn vader werkte bij de gemeente als opzichter en mocht daarom een dienstwoning betrekken. Daarnaast woonde politiecommissaris Koerten; ook in een dienstwoning. Tussen die huizen staat nu de brandweerkazerne," weet ze te vertellen. Verhuizing naar een ander adres volgde in 1954. De aanleiding daartoe was enkele jaren ervoor. "We waren met een groep jongeren naar speeltuin en horecagelegenheid De Vink in Leiden gegaan. Daar kwam ik contact met een jongeman die later mijn man zou worden: Henk Schrader, tot aan zijn VUT-leeftijd werkzaam bij Openbare Werken Oegstgeest. We trouwden in 1954 en gingen wonen aan de Duivenvoordestraat op een benedenverdieping. Met twee kinderen werd het te krap en uiteindelijk konden we in het huis van mijn oom Koos Driessen aan de Terweeweg 32, die op zijn beurt ging wonen op ons adres aan de Duivenvoordestraat. Ik ben er nooit meer weggegaan," vertelt ze nadrukkelijk. "Vroeger werd dit gedeelte van de Terweeweg De Kaap genoemd. Waarom? Ik weet het niet", zegt Jo eerlijk.

Oudere Oegstgeestenaren zullen zich verhuisbedrijf Driessen kunnen herinneren. "Het bedrijf was van mijn oom Koos. Hij droeg het over aan zijn zoon Jan en later nam de kleinzoon van oom Koos het weer over. Daarna heeft verhuisbedrijf Lagerberg uit Wassenaar het bedrijf overgenomen."

Op de Terweeweg breidde het gezin uit naar vier kinderen. Daar speelde dus grotendeels het gezinsleven zich af. "De kinderen konden lekker spelen in het park van het voormalige Zendingshuis dat achter de woning is gelegen. Vanzelfsprekend zijn mijn kinderen allang het huis uit. Ik heb nu zeven kleinkinderen en twee achterkleinkinderen," vertelt ze. Jo Schrader verhaalt over de huizenrij van de Terweeweg. Deze is gebouwd in 1900 voor Wagenmaker Rubenkamp die ze gebruikte voor huisvesting van zijn personeel. Tegenover haar woning stond vroeger het huis van aannemer Nek en waar Albert Heijn nu is gevestigd heeft vroeger een loods van Juta gestaan. Later werd deze loods gebruikt als werkplaats voor schildersbedrijf Schrijver en aannemer Nek. Beide panden zijn allang gesloopt en hebben plaatsgemaakt voor het grote parkeerterrein.

De zus van……

Driessen is geen onbekende naam voor veel Oegstgeestenaren. Zojuist is het verhuisbedrijf gememoreerd. Daarnaast mag de naam Bert Driessen niet ontbreken. Hij was samen met Riet van Dort verantwoordelijk voor de uitgave van het boek 'Oegstgeest in bange dagen'. Een uitgebreid boekwerk over Oegstgeest in bezettingstijd, waarin ook het verzetswerk tegen Nazi Duitsland nadrukkelijk is beschreven. De presentatie van dit indrukwekkende boek was op 14 november 1994 in het toenmalige gemeentehuis aan het Wilhelminapark. "Bert Driessen is mijn broer," onthult mevrouw Schrader. Het feit dat het boek op tafel lag tijdens het bezoek van de verslaggever verraadde dit gegeven al. "Hij heeft ook veel geschreven en gedaan voor de Vereniging Oud Oegstgeest," vertelt ze. Dit betekent dat hij vaak de geschiedenisgeschriften indook. Zo is hij erachter gekomen dat De Driessens ruim twee eeuwen geleden zich vanuit Leiden in Oegstgeest vestigden. Onder andere het lang geleden afgebroken Pennenhuisje (hoek Terweeweg/Geverstraat), maar ook Huize de Olmen, gelegen aan Geverstraat, waren in bezit van de familie Driessen. Huize De Olmen, voorheen genaamd 'Hollandsche Tuyn', was van 1810 tot 1845 bewoond door Hendrik Driessen. Bert woont Inmiddels al jaren in Heemskerk. Hij heeft toestemming gegeven dat het genoemde boek op internet mag worden gepubliceerd. De datum is nog niet bekend, maar zodra auteur er lucht van krijgt, zal hij of één van zijn collega's dit in deze krant vermelden. Lezer: een aanrader om het te lezen.

Kinderen

Mevrouw Schrader is blij dat haar oudste zoon en schoondochter een paar huizen verderop wonen. Haar dochter woont in Voorhout en haar jongste zoon Rob woont in Haaswijk en werkt bij Woonstichting Buitenlust, dat onlangs van naam is veranderd in Meerwonen. "Mijn middelste zoon woont met zijn vrouw in Schagen. Hij is diaken bij de Rooms Katholieke kerk in Anna Paulowna. In die functie mag hij missen bedienen en huwelijks- en uitvaartdiensten leiden. Een diaken is geen priester, omdat laatstgenoemde niet gehuwd mag zijn," legt ze uit.
"Mijn man is nota bene op onze trouwdag, 19 januari 2001, overleden. We zijn 47 jaar getrouwd geweest," geeft ze aan. Natuurlijk waren haar huwelijksdag en de geboortes van de kinderen memorabele momenten. "Maar ik zal nooit onze 25-jarig huwelijk vergeten. Na de dankmis in de kerk, hielden we een feest in het voormalige café de Roode Leeuw aan de Dorpsstraat. Plotseling ging het hevig ijzelen. De familie van Henk en ook de band konden niet komen. Onze zoon Ton heeft thuis een pick-up gehaald en met allen die wel aanwezig waren, hadden we toch nog een groot en gezellig feest," vertelt ze tevreden.

De Kempenaerstraat van weleer is niet meer

Wonend in de nabijheid van de De Kempenaerstraat kan ze veel over deze populaire winkelstraat vertellen. Ze bevestigt dat het winkelbestand volkomen is veranderd. Een parallel met het lied 'Het Dorp' van Wim Sonneveld, waarin hij met enige weemoed de nostalgie zo treffend bezingt, is hier zeker op z'n plaats. "Talloze detailzaken zijn verdwenen. Denk aan slagerijen Los, Kromhout, Langeberg, groentezaken Dofferhoff, De Wit en Oostendorp, sigarenmagazijnen Salm en Het Wapen van Oegstgeest, kruideniers Van der Leede en De Gruijter, melk- en kaaszaken Zwanenburg en de Roompot, en al die andere winkels. Wat was het winkelaanbod veelkleurig," verzucht ze. "En wat heerste er een ongedwongen sfeer van gezelligheid. Nu is dat veranderd. Ik ga alleen nog naar de Albert Heijn en het Kruidvat. Het aanbod van de modezaken is mij te modern," ventileert ze eerlijk. Ze beaamt dat de De Kempenaerstraat is veranderd in een modeboulevard voor de regio. Maar ondanks deze metamorfose loopt ze er nog graag doorheen. "Ik woon hier nu 58 jaar nog steeds naar mijn zin en zou er nooit wegwillen," zegt Jo heel beslist.

Positief en tevreden

"Nu ik op hoge leeftijd ben, is het realiteit dat mijn leeftijdsgenoten zijn overleden. Ik lees meer en kijk televisie. Ook doe ik aan rummikub. Verder omschrijf ik mij als een tevreden mens. Ik kan bijna nog alles zelf, zoals boodschappen doen, koken, enzovoort. Ik heb echt de innerlijke wil om de dagelijkse dingen zelf te doen. Ik zie mij zelf als een optimistisch iemand. Het geloof is belangrijk voor mij. Naar de kerk gaan lukt mij niet meer, maar op zondag kijk ik altijd naar een kerkdienst en een zangprogramma van de Evangelische Omroep. Deze programma's hebben waarde voor mijn geloofsleven. Echt kerk zijn is voor mij: het goede doen voor mensen en naasten vanuit het geloof," stelt ze vol overtuiging. "Ja, ik kijk met dankbaarheid terug dat ik mensen op mijn weg heb gekregen naar wie ik mocht omzien en bezoeken. Bovendien woon ik op mijn favoriete plek in Oegstgeest, heb een prima contact met alle kinderen, schoonkinderen, klein- en achterkleinkinderen. Zou ik dan reden hebben tot ontevredenheid?" zegt ze tot slot.